Düşünmek istemiyorum. Zihnimdeki at sinekleri etrafta dolaşıp durdukça kendimi kaybediyorum. Vahşi iğneleriyle hayata dair pozitif "şeyleri" söküp sindiriyorlar. Düşünmek istemediğim ne varsa geri geliyor bu sayede. Anılarım köreldi. Bu canavarlar yüzünden anılarımdan sadece negatif olanları hatırlayabiliyorum. Duygularımı da sindiriyorlar yavaş yavaş. Av tüfeğiyle beynimin vıcık vıcık suyunu akıtarak ölüp gitmek muhtemelen sonum gibi görünüyor. Sonunda kırılmış kafatasımın içinden bahsettiğim sineklerin özgürlüğüne kavuştuğuna şahit olabileceksiniz. Onlar sonra kim bilir kimlerin burnundan içeriye girip beynini yemeye başlayacak? Susturmanın en iyi yolu uyumak gibi görünüyor şimdilik. Tatlı rüyalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
