Melankolik Hikayeler

Hikaye 19

~
11 yaşında olan Deniz evinin bodrum katına inen merdivenlerin başında oturmuştu.

'' Emin misin yapmalı mıyım ?''

'' Haklısın bunu hak ediyor ''

Deniz'in seslerini duyan annesi Deniz'e fark ettirmeden ona baktı boşluğa bakıp konuşuyordu ,yine Bella ile yani hayali arkadaşıyla konuştuğunu anladı ve etraftaki cam kırıklarını toplamaya gitti.

Deniz merakla ve pür dikkat Bella'ya odaklanmıştı

'' Anladım ama annemden gizli yapmalıyım yoksa çok üzülür ağlar yine ben de üzmeyeyim onu''

dedi sonlara doğru sesi kısılmıştı. Ayağa kalkıp bodruma indi bir yandan da konuşmaya devam ediyordu :

''Gerçekten mi koluma yakışır mı ?

Tamam yapayım o zaman''

Kırık kapının arkasında Bella'nın söylediği şekilde sakladığı neşteri alıp koluna yüz çizdi canı acıyordu ama belli edemezdi yoksa Bella ona kızar ve kabuslarına girerdi.

Birkaç kez yaşanmıştı ve Deniz 2 ay boyunca uyuyamamıştı kabus görmekten. Daha sonra neşteri yerine bıraktı ve yerdeki kanlı bezle kolunu sildi , kan iyice kuruyunca yukarı salona çıktı.

Yine yükselen sesleri duyunca Bella ve kendine su almaya gitti .
Anne ve babasının kavgası onu gördükleri için ona da kaydı bu nedenle.

"Senin gibi ahmak işte saçma sapan kendi kendine konuşup zarar veriyor kendine ,hâlâ hayal gücü yüksek diyorsun ! " diye bağırıp sertçe yaralı kolunu tutup gösterdi babası.

Deniz bu ani harekete irkilmişti niyeti oradan derhal uzaklaşmakken olaya dahil olmuştu.
Bella'nın fısıltısı söylediği planı daha da gerçekleştirmeye yönelikti yine.

Yapacağım dedi kendi kendine .  Plan zaten hazırdı sadece onu uygulayacak doğru zamanı beklemekteydi sıra.

Annesi onları ayırıp

'' Yeter sanane ya defol git '' diye bağırdı bu sırada Deniz'i arkasına almayı da ihmal etmemişti.

Annesinin bağırışının peşi sıra bir tokat sesi duydu. O an yapmak istediği tek şey yok olmak ve o sesleri duymamaktı. Gözleri yavaş yavaş dolarken aklında Bella'nın sesi yankılanıyordu.

'' Ağlama aptal , ağlamak aptallıktır yapacağın şey belli şu an buradan uzaklaş daha sonra da planı uygula''

Deniz babasını itip koşarak odasına gitti ağlamasını bir tülü durduramıyordu kapıyı kapatıp dizlerini kendine çekti elleriyle yüzünü kapattı. Bella'nın görmesini istemiyordu.

Saatler geçti ,sesler yükselip alçaldı en sonunda kapının sertçe kapatılma sesi  bütün evi sessizliğe bürümüştü.

Deniz'in aklında tek bir soru vardı

Hangisi gitmişti annesi mi babası mı?

Kafasını korka korka kaldırıp yaşlarını sildi ve sesleri dinlemeye başladı ve homurdanmalardan annesinin çıktığını anladı.

Karşısında Bella belirince planı uygulama vaktinin geldiğini anladı.

Sessizce odasına gidip iki ay önceden Bella'nın aldırdığı tadsız zehri cebine koydu ve yavaşça aşağı indi babasının salonda oturduğunu görünce mutfağa gidip ona su doldurdu ve planı uyguladı.

"Susamışsındır" dedi kısık aynı zamanda hafif korkuyla ve suyu uzattı .

"Vay hanımefendi bir işe yaramaya başlamış annene attığım tokat işe yaramış herhalde " dedi babası pişkince sırıtarak.
Suyu bitirdiğinden emin olmak için onun yanında oturmak zorunda kaldı Deniz .

On dakikalık ona işkence gelen süreçten sonra bardağı alıp mutfağa koydu ve odasına çekildi . Artık yapması gereken tek şey beklemekti annesinin her zaman olduğu gibi akşam geleceğine emindi.

"Sence işe yarayacak mı Bella?"

"Bence de yarar ama yine de şüphem var sonraki iki aşamadan emin miyiz" dedi ve yutkunmaya çalıştı.

Yarım saatin ardından evde büyük bir sessizliğin olduğunu fark etti .
Aşağı indiğinde koltukta yatan bedeni gördü .

Uyku mu ölüm mü? İkilemindeydi Deniz.

"B-baba?" diye kekeledi ilk defa ona seslenmişti hem de "baba" diyerek.
Hiçbir ses gelmemişti yanına yaklaşıp soluk sesini duymaya çalıştı onu da duyamayınca planın uygulandığını anladı.

Güçlükle cesedi kaldırıp bodruma sürüklemeye başladı .

Hiç kullanılmayan tozlu odaya Bella yüzünden kafasını, bacağını , gözünü kopardığı oyuncakların arasına koydu cesedi ve odayı kilitleyip yukarı çıktı .

Anahtarı bahçelerindeki çöp konteynerine attı ve odasına çıktı.

Bu sırada Bella'nın ondan istediği son şeyi gerçekleştirmeli mi diye düşünüyordu .

Fakat düşünmeye pek izin vermeden Sesler yankılanmaya ve çığlıklar gelmeye başlamıştı .

Ya da Deniz'e öyle geliyordu. Kulağını kapatıp yere çöktü . En sonunda figan edercesine
"Tamam yapacağım lütfen dur lütfen" diye haykırdı.

Masasının üstündeki kağıda bir şeyler yazmış ve onu salondaki sehpaya bırakmıştı. Daha sonra evden çıkmış hiçbir zaman babası ile gidemediği şu anda kimsenin olmadığı lunapark'a gidip babası ile bindiğini hayal ettiği dönme dolaptan aşağı attı kendini.

Akşam Deniz'in de tahmin ettiği gibi annesi gelmişti fakat ne kızı ne de kocası evdeydi sehpanın üzerindeki nota baktı.

" Anne artık üzülme olur mu ben babamla lunaparka geldim . Teşekkür ederim anne beni hep koruduğun için ben de sanırım sana ilk ve son iyiliğimi yapmak istedim ama sakın bizi arama olur mu biz babamla lunaparktan hiç geri dönmeyeceğiz yani en azından sen öyle bil daha fazla üzülme"

~
Nasıldı?