Aşağıdan gelen seslerle açtım gözlerimi. Saat daha sabahın 6'sıydı. Neden uyanıklardı ki bu saatte? Her neyse uyusam iyi olucaktı. Hayır Rüzgar. Uyuma! Sakın uyuma! Ya baban denecek o adam, Ahmet annene veya kardeşlerine zarar veriyorsa?
Evet uyumamalıydım. Uyuyamazdım.
Deniz:Baba nolur yapma! BABA LÜTFEN BABA! ÖZÜR DİLERİM. Lütfen anneme zarar verme.
Aşağıdan gelen abimin bağırışlarını duyunca hemen kalktım yataktan ve koşar adamlarla odamdan çıktım. Merdivenlerden inmem lazımdı. Ama inemiyordum. Bedenim kaskatı kesilmişti gördüklerimle. Ayaklarım işlevlerini neden yerine getiremiyordu? Burada durduğum her saniye daha da yükseliyordu acı dolu çığlıklar. Dayanamıyordum gördüklerime daha fazla. Aşağı indim.
Abim babamı tutmaya, onu engellemeye çalışıyordu ama nafile, gücü ona yetmiyordu. Hatta daha da kızdırıyordu babamı. Artık darbeler yiyen kişi oydu. Annem ise yerdeydi. Tanınmayacak hale gelmişti. Bedeninde çoğu yerde morarmalar vardı. Gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Yanağında tırnak izleri vardı. Annem izlediklerine, yaşadıklarına artık katlanamıyormuş gibi avazı çıktığı kadar bağırıyordu. Tırnaklarını yüzüne, kollarına, her yerine geçiriyordu ve izler bırakıyordu. Sanki yeteri kadar iz yokmuş gibi bedeninde. Kardeşim Bulut'un ağlama sesleri geliyordu odadan. Bu kadar sese, gürültüye neden kimse gelmiyordu? Yoksa tüm herkes sağır mıydı? Duymuyor olamazlardı.
Her zaman ama her zaman böyle oluyordu. Bizi duyuyorlardı ama duymamazlıktan geliyorlardı. Korkuyorlardı babamdan. Onlara yapacaklarından. Çünkü görmüşlerdi bir kere seslere dayanamayıp kapıya dayanan birini ve onun hazin sonunu. Korkmuşlardı. Eskisinden çok daha fazla korkmuşlardı babamdan. Peki ya biz? Tek suçu doğmak olan bizim yaşadıklarımız? Biz nolucaktık? Biz korkmuyor muyduk? BİZE NEDEN KİMSE YARDIM ETMİYORDU!!
Artık ümidimi kesmiştim herkesten, her şeyden. Bizi bizden başka kimsenin kurtaramayacağını anlamıştım. Ama ya bizi biz de kurtaramazsak? O zaman nolucaktı? Bilmiyordum. Hiçbir şey bilmiyordum.
Artık babamdan da büyük bir korkum vardı. Kendim. Kendimden korkmaya başlamıştım. Yapacaklarımdan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KENDİNİ KANDIRMA
Ficção AdolescenteSadece 17 yaşında bir kız çocuğuydum. Tüm bu yaşanılanları hak ediyor muydum? Sanmıyorum. Kimse hak etmezdi. 10 yaşından beri her gün annem ve babamın kavgalarıyla açıyordum gözlerimi. İlk başlarda o kadar da korkutucu değildi hiçbir şey ama zamanla...
