Secrets- Buurtpolitie (Kineke)

-13-

Tineke pov:

Ik opende mijn ogen en zag meteen Koen dicht bij me slapen. Hij had zijn armen rond mijn buik gedaan. Ik wrijf zachtjes en langzaam door zijn haar. Hij opent zijn ogen en ik glimlach meteen. "Goeiemorgen.", zeg ik. Hij komt dichter en kust me meteen. "Goeiemorgen schoonheid.", zegt hij. Ik grinnik en zet me recht. "Vandaag werken hé.", zeg ik. Hij knikt en trekt me op zijn schoot. "Koooeeen.", zeg ik op een lachende manier. "We gaan werken eh.", zeg ik als hij me vast neemt aan mijn heupen. "Nog even.", zeurt hij. Ik zucht en moet zachtjes lachen. Na nog even geknuffeld te hebben, besloten we ons klaar te maken. Ik liep snel naar mijn appartement en deed daar mijn uniform aan. Ik deed mijn haar in een hoge dot en liep weer naar beneden. Ik loop zijn appartement binnen maar zie Koen nergens. Ik kijk vragend om me heen. Plots voel ik twee armen rond mijn middel en schrik er van. Als ik achter me kijk moet ik meteen glimlachen. Koen heeft me vast. "Sorry, schrok je?", vraagt hij. Ik grinnik en geef hem een kus. Ik knik als ik los. "Sooorry.", zegt hij. Ik glimlach weer en samen gaan we naar beneden. We stappen in Koen's auto en rijden naar het werk. Als we aankomen, geven we nog snel een kus voor we uitstappen.

Koen pov:

We zetten ons neer aan onze bureau, wachtend op de commisaris. Tineke staart een beetje voor zich uit. Ik leg mijm hand op haar been om haar aandacht te trekken. Meteen kijkt ze recht in mijn ogen, maar precies heel geschrokken. "Is er iets Tineke?", vraag ik. Ze schud haar hoofd van niet. "Zeker he?", vraag ik. Ze zucht en leunt naar achter. "Ik krijg gewoon weer veel nachtmerries, ook overdag.", zegt ze. Ik kijk haar bezorgd aan. "En.. over wat gaan die dan precies?", vraag ik. "Vanalles, maar nu echt steeds weer specifiek dezelfde.", zegt ze. Ik kijk haar vragend aan. "Over dat ik een kind heb en die wordt steeds van me afgenomen. Door de dokters daar. Ik hoor ook steeds weer het huil geluid van die baby.", zegt ze. "Serieus?", vraag ik bezorgd. Ze knikt. "Het is eng.", zegt ze. "Dat kan ik wel snappen ja.., maar het is maar een nachtmerrie, right?", zeg ik. Weer zucht ze. "Dat dacht ik vroeger ook ja, tot dat ze weer allemaal uitkwamen enzo.", zegt ze. "Hopelijk niet met deze ook want dit is gewoon te erg. Dokters die je eigen kind afnemen en zeggen dag het dood geboren is terwijl je je eigen kind nog hoord huilen dus die leeft dan nog wel.", zegt ze. Ik kijk even naar mijn handen en denk er terwijl over na. "En, weet je niet nog iets meer er over of?", vraag ik op een rustige kalme toon. Ze knikt een beetje moeilijk. "Jij was er ook bij, en ik hoorde je vaak mijn naam zeggen. Ik zag alleen niets maar hoorde vanalles rondom me heen.", zegt ze. Ik zucht. Stilaam voel ik zelds kippenvel. Wat als het echt is? Wat als ons eerste kind ook echt afgenomen gaat worden? Nee.. dat kan niet en dat mag ook niet gebeuren! "Ah mannekes, gele zijt er.", zegt de chef. "Ga maar op patrouille.", zegt hij. We knikken en staan recht.

Tineke pov:

Koen en ik staan recht en willen de bureauruimte uitlopen, maar net dan kom ik Brigitte tegen. "Ah jij bent er ook nog natuurlijk.", zegt ze. Ik kijk haar een beetje verlegen aan omdat ik diep vanbinnen echt uitbarst van verdriet. "Seg Brigitte, je moet toch niet zo doen tegen haar vanwege de teambuilding hé.", verdedigd Koen me. "Ouh, sorry hoor!", zegt ze grof. Ik blijf maar zwijgen en staren naar mijn handen en de grond. "En, ga je nog eens vertellen wat er scheelt of ga je weer liegenbeest spelen?", vraagt ze aan me en tilt mijn hoofd op door met haar vinger mijn kin omhoog te duwen. Ik doe haar hand meteen weg en loop door. Koen volgt me en slaagt meteen een arm rond me als ik moet huilen als we buiten komen. "Hé, cava?", vraagt hij en drukt me tegen hem aan. Ik knik en blijf hem vasthouden. Terwijl blijven er maar tranen over mijn wangen rollen. "Als ik nog maad zeg dat ik een wees ben, dan pas wordt ik nog eens belachelijk gemaakt door haar.", zeg ik. "Dat hoef je echt niet te zeggen Tineke.", zegt Koen lief en wrijft over mijn rug. Ik knik en laat hem zachtjes los terwijl ik in zijn ogen kijk. Hij komt weer dichter en drukt zijn lippen op die van mij. Als we loslaten lopen we samen weer naar de anonieme wagen. Ik glimlach weer even naar hem en doe mijn gordel aan.

We zijn al een tijdje aan het patrouilleren met de auto en kijken wat rond of alles oke is. "Tineke.", zegt Koen plots. "Ja?", vraag ik en kijk hem aandachtig aan. "Misschien heel raar dat ik dat nu vraag enzo maar, wil je echt graag kinderen met mij?", vraagt hij. Ik krijg weer een warm gevoel vanbinnen en voel hoe ik weer wat roder wordt. "Ja, moeder worden is wel eem droom van mij. Met jou.", zeg ik. Hij glimlacht terwijl hij naar voor kijkt want we rijden nog steeds met de anonieme wagen. "Ik wil ook wel echt graag papa worden, ik ben ook wel benieuwd hoe ze er zouden uitzien.", zegt hij. Ik grinnik. "Ik ben er ook wel benieuwd naar, hopelijk niet met jouw humor want dan wordt ik helemaal zot.", zeg ik. Koen kijkt we grappend serieus aan. "Ela, Schilebeeckx. Ge slaapt anders maar in u eigen bed vanavond he, dus ik zou maar oppassen als ik u was.", zegt hij met een lacb ertussen. Ik lach weer terwijl ik voor me kijk. "En wat zijn er zo nog dingen dat je zou willen doen met mij? Of algemeen de toekomst.", zegt hij. "Uhmm, huisdieren, een huis, trouwen, vaak op vakantie..,..", noem ik allemaal op waardoor Koen moet lachen. ".. en heeeeel veel samen zijn.", maak ik het af. Hij legt zijn hand weer op mijn been en knijpt er zachtjes in. "Ik wil dat ook wel.", zegt hij. "Voila, afgesproken.", zeg ik en kruis mijm armen. Hij schiet weer in de lach. "Jaja, dan mag jij op je knieën gaan voor mij ze met een ring.", zegt hij tegen me. Ik schiet weer in de lach. "Nene hoor, eerlijk vind ik dat meer voor een man.", zeg ik. Hij knikt. "Ja ik ook wel. Was ook maar een grapje trouwens.", zegt hij. Ik glimlach weer en staar voor me uit.