Delaney
Nakahiga ako ngayon habang pinagmamasdan ang iyong mga litratong kinuha ko. Namamaga na ang aking mga mata simula nung nalaman kong wala ka na. Dalawang linggo na rin akong hindi pumapasok dahil hindi ko na alam paano umalis dito sa kinahihigaan ko. Hindi rin ako kumakain. Walang tulog and all I did everyday is to stare at your pictures.
Pina-frame ko ang picture nating noong nasa beachtown tayo na pagmamay-ari ni Miss Ven na pinaka-paborito kong litrato natin.
How I wish I could still hug you, kiss you, nad talk to you. I badly want you here beside me. I badly missed your presense. I badly missed everything in you.
Durog na durog ako at hindi ko na alam kung paano ko pa mabubuo ulit itong aking puso. Pwede bang sumunod na lang ako sa 'yo diyan upang matapos na ang paghihirap ko?
Sana may visiting hours din sa langit para kahit pa paano mabisita kita riyan at mayakap ng napakahigpit na kahit sa mabilis na oras lamang.
Ang sakit-sakit, mahal. Bakit ikaw pa? All I have is you ta's nawala pa. I fucking hate this life! I wanna end this up already! Pagod na 'ko! Pagod na pagod na!
Hindi ko na kaya. Ayoko na.
"Honey? Please, open the door. Kumain ka naman kahit kaunti lang. Help yourself, kung nandidito lang si Tine hindi niya magugustuhan ang ginagawa mo sa sarili mo ngayon." I heard ate-mommy said.
Pero nanatili lang akong tahimik at hindi siya inimik.
"Zielle-baby, sige na. Please, open up."
"Ate-mommy, leave me alone!"
"Gusto mo na bang mamatay?!" Singhal nito sa labas. With the sudden question, my heart skip a beat.
"Y-yes!"
With what I replied, wala akong narinig sa kaniya. Tanging mga hikbi lamang niya na hindi nakalusot sa pandinig ko. Nakaramdam naman ang ng guilt when I heard her sobs. I don't wanna see her crying, naninikip ang dibdib ko.
Ayoko ng kahit na sinong malapit sa akin ang umiiyak especially my ate-mommy na siyang nagpalaki sa akin ng mawalan ako ng mga magulang.
Agad akong napatayo mula sa higaan ko at binuksan ang pinto only to see my ate-mommy sitting on the floor habang nakayuko at humihikbi. Nilapitan ko ito at agad na niyakap. That made me came back to reality. Napakatanga ko para hilinging mamatay na ako.
"I-I'm sorry, a-ate-mommy. I'm r-really sorry. Magtitino na ako. J-just please, hush now." I said as I hugged her really tight.
"You're such a stubborn kid, Zielle!" Suway nito and pointed my head. "Did you know that everyone is hurt by what you did to yourself? Hindi mo man lang ba naisip na madaming nagmamahal sa 'yo at nasasaktan sila dahil buhay ka pa nga but you're out of reach coz you keep on isolating yourself from us. Nasasaktan kami, Zielle---especially me and you know that. Hindi ka man galing sa akin pero ako ang nagpalaki sa 'yo." Sermon nito sa akin kaya nanatili lang akong nakayuko habang humihikbi. "Hindi lang naman ikaw ang nawalan, Zielle. Nasaktan rin kami sa pagkawala ni Tine. And I know na labis kang nasaktan sa pagkawala niya pero huwag naman sanang umabot sa punto na gugustuhin mo na lang mawala dahil dun."
"Alright, alright. I'm sorry na. I'm really sorry, ate-mommy. From now on, I'm going to fix myself and continue my life without my Tine. But ate-mommy, hindi ko k-kasi k-kaya..." Nanghihinang sambit ko at pinisil naman niya ang mga kamay ko ang smiled bitterly.
"Use Tine's memories to heal that," sabay turo nito sa puso ko. "All you need to do is to let go, Zielle. Kumbaga gawin mong lakas ang pagmamahal ni Tine sa 'yo upang magpatuloy kang muli." Buong pusong saad nito na ikinangiti ko at yumakap lalo sa mga bisig nito.
Thankfully, I have her. I feel so much love by her. She really didn't disappoints me of how she took good care of me since the day my parents died until now. She loved me with all her heart at itinuring na parang kaniya. With that, it melts my heart.
---
A/N: please do vote. thank you & God bless!
