Delaney
I'm on my way to the University. I was convinced by ate-mommy to go back at school even ayoko pa sana 'cause I don't wanna see the sympathy in their eyes. But I don't have a choice dahil kailangan kong humabol at prelim na namin next week.
Pagkababa na pagkababa ko pa lang ang binungad kaagad ako blankong mukha ng babaeng nakasama ko sa US last month. Simula noong umuwi kami dito sa Pinas ay naging distant na ito sa akin, ni lahit condolence man lang wala akong natanggap sa kaniya. Did I hurt her that much?
After her gaze landed on mine, iwinaksi agad nito at dire-diretsong naglakad na papasok ng University. Even pag-approach man lang wala. Nakakapanibago din pala. Pero mabuti na rin iyon siguro. She don't deserve me, tho. Wala akong ginawa kundi saktan lang siya lagi and she doesn't deserve it. Deserve niya ang taong kayang mahalin siya pabalik at handang ibigay sa kaniya ang lahat katulad na lamang ng pagmamahal ko para kay Tine.
Oh, my Tine. I miss you so much.
Walang kaemo-emosyon akong naglalakad sa hallway at ngumingiti lang kapag may bumabati sa akin. I can cleary see in their eyes the sympathy. Gosh, stop!
I came at school, 7 AM and 7:30 ang first class namin. Pagkapasok na pagkapasok ko pa lang ay agad na pagkagulat at awa ang remihestro sa mga mata ng mga kaklase ko, ganun din sa mga kaibigan kong nagbabangayan kanina pero napaawang na ngayon ang mga baba mg makita ako.
I suddenly smiled when they ran through me, I spread my arms to invite them for hug that they gladly accepted.
"We missed you so much, Zielle. We're glad you're back. How are you?" Tanong ni Pat na halo-halo ang emosyong makikita sa mga mata niya.
I've heard isang linggo silang walang pasok after Tine died dahil nakiramay ang buong campus sa pagkawala ng mahal ko.
"Not yet healed but I'm fine, thank you for asking." Nakangiting sagot ko that made them smile, too.
Nagkausap pa kami hanggang sa dumating na ang professor namin na walang iba kundi---kilala niyo na kung sino.
I felt my chest startle as I heard the sound of her stiletto. Tunog ng takong niyang makapigil hininga. Awrahan niyang nakakasakal dahil sa lamig ng mga tingin nito at blankong mukha niya. Her intimidating professor aura is on again.
She scan the whole classroom and when her gazes met mine, she coldy stared at me for almost a minute. Walang mababakas na kahit anong emosyon sa kaniyang magandang mukha. Ngayon ko lang na-realize na may resemblance pala sila ni Tine. They have the same eyes na nakuha nila sa kanilang ama. Just by looking at her eyes, it reminds me of Tine. Of how lovely those eyes she has that I would willingly stare at it even for a lifetime.
She took off her marker from her bag at nagsimulang magsulat sa white board. Nakasunod lang ako sa bawat galaw niya even ang paggalaw ng pinky finger niya that is tapping the marker. The way she sway her hips while walking from here and there habang nagdi-discuss. Kung paano niya ibuka ang bibig niya at kung paano magningning ang mga mata niya kahit wala naman siyang ginagawa.
What is happening to me, by the way?
What's with this sudden checking out moments, Zielle? You gotta be me? Huh?
"Class dismissed." And with that, I came back to senses.
Akmang tatayo na sana ako after kong magligpit she I heard my name.
"Bautista, stay." Her stern cold voice that is so-not-pleasing to hear. Nakakapanindig balahibo!
Hinintay kong makalabas ang lahat bago isinara ang pinto. Hinarap ko ito na busy sa pagtipa ng kung ano sa laptop niya.
"Yes, miss?" I formally asked.
Nakita ko namang iniangat nito ang tingin sa akin and closed her laptop. She's giving me a serioua look that made my knees jelly. Nakakatakot ang mga tinging ipinupukol niya ngayon sa akin. Palabasin niyo ako dito! Gusto ko pang mabuhay! I was just kidding last time na gusto ko nang sumunod kay Tine!
"I think it's yours?"
---
A/N: please do vote. thank you & God bless!
