Chapter 37:
Gio's POV
Dumaan ang ilang oras at hindi parin ako mapakalis sa inuupuan ko sa eroplano. Ano na nangyayare kay Ace? nagising na kaya siya? Gio, matagal pa siyang magigising. Nasa comma siya. nagising si Calgor sa tabi ko at tinanong niya kung malapit na.
Gio: almost.
Anong mangayayre sa Pilipinas? Tumgin ako sa bintana at nakikita ko na ang mga matataas na iprastraktura. Balik pilipinas. Tang ina mo Calgor. Anong kailagan kong puntahan dito? Anong gagawin ko dito? Hindi nagtagal, nag touchdown na ang eroplano. Ganito parin ang pilipinas? Wala parin pinagbago. Huminto ang eroplano at pinaghintay kami ng ilang minute bago kami bumaba. Nang nasa tapat na ako ng pintuan. Nilanghap ko ang maligamgam na hangin mula sa labas. I missed this. Bumaba ako at pinapakiramdaman ko ang mainit na araw. Nasa pilipinas nanaman ako. Sumabay kami sa ibang tao at lumabas ng airport. Nahinto kami sa labas at iniisip ko kung saan kami pupunta.
Gio: where now?
Calgor: I'm a tourist here Gio-
Gio: Damn it! Calgor! You said I have something to know here and now where here you don't know what to do now?
Calgor: I mean yes! I know a place where you could possibly ask a million questions about what happened to Ace but why don't you give me a hotel room for now?
Mukhang tama siya. sumakay kaming dalawa sa isang taxi at pumunta sa isang hotel. Buti nalang medyo kabisado ko pa ang mga lugar. Nag check in kami. magkahiwalay ang kawrto namin para magkaroon naman kami ng unting privacy. Anong gagawin ko dito? Anong kailagan kong gawin? Lumabas ako ng kwarto at kinatok ko si Calgor sa kwarto niya. Naghintay ako ng ilang Segundo bago niya ako pinagbuksan ng pinto.
Gio: ummm..Calgor. I need to go somewhere. Do you want to come with me for a little trip?
Calgor: no I'm fine but thanks for asking though.
Gio: okay.
Sinara ni Calgor ang pinto at umalis din ako. I walk outside. I don't know where my feet are taking me. I just let them do their own thing. What am I supposed to do. I love Ace. I want to keep him alive. How can I keep him alive? It's like it's me who's dying a thousand times. Seeing him happy without any clue that he is slowly dying. Slowly dying of an illness he shouldn't have. If I can turn and change things around, I shouldn't have let my parents force me to go with them. I shouldn't have told Ace where I was when I left. my tears fell down to my cheeks but I didn't mind. I love Ace more than anything. And I would do everything just for to him to live. I found myself in the middle of our street when I was younger. Young times.
FLASHBACKS:
Cedric: ikaw mismo nagbiro noon na mamaahalin mo si Ace ngayon,natatakot ka kasi parang may nararamdaman ka na para sa kanaya.
Gio: yuon nga eh. Malay ko ba kasi. Dati dati, kaibigan na kinabwibwisitan ko si Ace. nakalimutan ko nga kung kelan akong nagsimula nagkaroon ng nararamdaman sakanya. Araw araw na lang na papasok siya na late tinitignan ko siya. mangyayare at mangyayareng tinitignan ko siya kahit ayaw kong gawin
Cedric: pare nababakla ka na sakanya.
Gio: ewan ko nga kung bakit ako nagkakaganito.
Inilagay ni Cedric ang kamay niya sa braso ko bilang supporta. Ano bang nangyayare sakin? AKO? Nababakla? Ewan ko. may sadyang nararamdaman lang talaga ako kay Ace. huminto kami sa tapat ng bahay ko.
