All Eyes Are On You

doyumsuz

Mutsuz hissediyorum evet sadece mutsuz hissediyorum herhangi bir sebebim yok sadece kaygılıyım üzgünüm ailem için özellikle annem, annemi hak etmiyorum annem ilgisini asla eksik etmeyen beni gerçekten seven elinden gelen herşeyi yapan mutsuzluğun ne olduğunu bile bilmememi sağlayan kişi. Çok eksik hissediyorum ailem tarafından her zaman sevildim her zaman ilgiye boğuldum hiçbir zaman onlar tarafından zorbalığa uğramadım babamla saklambaç oynar annemle pasta yapar abimle bisiklet sürmeyi öğrenir kardeşime yürümeyi öğretirdim mükemmel şekilde yetiştirildim tabi tamamen kusursuz değildi yinede eksiğim yoktu peki ne bu eksiklik hissizlik mutsuzluk nasıl yazıyor insanlar şarkıları anlamıyorum ben içimde bu kadar duygu düşünce varken nasıl hislerimi notalara dökemiyorum müzikle büyüdüm ben nasıl tıkandım böyle, başarılı olmak istiyorum çok zor ama yapabilirim çünkü bu benim farkım ama neden olmuyor neden herşey bu kadar zahmet istiyor yeterince iyi değil miyim yoksa hep benden iyileri mi var bir konuda en iyisi olmak istiyorum bir hayalim gerçek olsun istiyorum mesela, deniyorum, deniyorum, deniyorum ama hep birileri benden daha iyi oluyor. 3 yıl savunma ve saldırı soruyla uğraştım sürekli kuşak yükselttim ama bir kere bile maça gitmedim ancak benim eğittiğim beyaz kuşaklılar birkaç aylık çalışmadan sonra madalya saymaya başladılar, okul kutlamalarında dans gösterilerine katılırdım hep arkalara yerleştirildim, hiçbir zaman sınavlarda birinci olmadım, her zaman ortalama bir öğrenci oldum, basketbola başladım bu benim sporum değildi biliyordum bıraktım, lisede sınıf voleybol takımına girdim yedeklere alındım, orta okul yıllarımda çizerdim elim iş görürdü annem gibi yetenekliyim derdim daha iyileri varmış yine gördüm önümdekileri ve yine ışıklar onlara çevrildi, her zaman 2. Seçenek oldum, ortaokul hayatım boyunca dışlandım sevilmedim sadece arkadaş bulabilmek için karakter değiştiriyordum sevmesi bu kadar zor birisiyim diye düşündüm hep beni olduğum gibi kabul eden tek kişiyi kaybettim ailem kaldı sadece. Başarılı olduğum şeyler de oldu tabiki mesela istediğim liseyi kazandım, lisenin ilk senesinde artık kendi ayağımın üzerinde durmaya başladım, erasmusu kazandım, okulda popüler biri oldum tıpkı hayallerimdeki gibi, çoğu insan sevmese de halk oyunları üzerinde devam ediyorum yarışmalara çıkıyorum şehir değiştiriyorum geziyorum bunu yaparken mutlu hissediyorum uzun süredir halk oyuncuyum, gitar çalmayı öğrendim, sesimi eğitmeye başladım, en sevdiğim sanatçının albüm kapağının tablosunu yaptım eskisi kadar güzel çizemiyorum ama sevdiğim birşeyi yaptim, ilk defa kendimi sevmeyi öğrendim, kendimi kabul ettim ve ilk defa mutlu hissettim, aşık oldum, nelerin beni mutlu ettiğini keşfettim, birsürü şey denedim bunlar da aklıma gelen başarılarım ama şimdi ne olacak? Tüm gün odamda oturup duygularıma ve düşüncelerime yön mü vermeliyim hayat okula gidip eve denmekten mi ibaret düşünüyorum çok fazla düşünüyorum merak ediyorum araştırıyorum öğreniyorum korkuyorum çok korkuyorum gerçekten kafam karışmıyorum düşünmek gerçekten böyle miydi? Ama en çok neyden korkuyorum biliyor musunuz? Dünyamız yok oluyor ama herşey toz pembeymiş gibi devam ediyoruz aslında her geçen gün yavaş yavaş ölüyoruz bu ne kadar adil gerçekten korkunç hayvanlar zarar görüyor doğa kirleniyor insanlar vahşileşiyor kimse dünyayı paylaştığımız dostlarımızın zarar gördüğüyle ilgilenmiyor evet bunlara üzülüyorum hayatımın kalanını böyle geçirmek istemiyorum mutsuz hissetmek istemiyorum sevilmek istiyorum herkes iyi hissetsin istiyorum kimse zarar görmesin istiyorum insanların sadece popüler şeyleri yaparak erkek veya kız konuşmalarını duymak istemiyorum insanların birbirlerinin kopyası olmasını istemiyorum herkes aslında birer sanat eseri herkes aslında bir şarkı ama neden hepsi aynı melodi olmaya çalışıyor bilmiyorum çok korkunç. Duygular basitleştirildi ağlamak mutsuz hissetmek delirmek depresyon şizofreni ilaç kullanmak normalleştirildi, bunlar ağır duygular ve hastalıklar. Psikolojik hastalıklar moda oldu. Ve aşk aşka gelecek olursam durum vahim. İnsanlar aşkı ve sevgiyi her önüne gelende bulacağını düşünüyor ve bu sevgili olma kavramını bu kadar basitleştiren insanlardan bıktım dünya her gün daha da korkunç bir hal alıyor.