86's Baby. • Eddie Munson •

2.6

Final yapmama az kaldı...

***

Eddie'nin ağzından:

Şaşkınlıktan adeta elim titriyordu, hayal görüyor olmalıydım.
"Bu nasıl mümkün olabilir?"
Kağıt parçasını ters-düz kontrol ediyordum.
Beynim kabullenmek istemediğinden mi bu hareketleri sergiliyordu yoksa inanamadığından mı, açıkcası emin değildim.
Yüzüme kocaman bir gülümseme yayılmıştı. Elimde tuttuğum kağıtla Puppy'i kucağıma aldım ve sarhoşluk hissini alana kadar onu etrafımda döndürdüm.
Az önce ağlamak üzereyken şimdi neşe saçıyordum.

Yatağa düştüğümde kahkalarım resmen odayı inletiyordu.
Neler olduğunu öğrenmemi istemediği için böyle davranıyordu demek ki... Eğer bunu istiyorsa... pekâlâ. Bilmiyormuş gibi davranabilirdim.

-----------------------------------------

Saat gece yarısına gelmek üzereyken nihayet kapı çalmıştı.
Uyumak üzere olduğum koltuktan kalkıp kapıya yöneldim. Leslie içeri girip ani bir hareketiyle kendini kucağıma bıraktı.
"Tahmin et ne oldu!"
Ona karşı olan üzüntüm geçmişti, çünkü amacını biliyordum.
Ne dediğini anlamamış gibi yaparak dudağımı büzdüm ve gözlerimi düşünürcesine yukarı doğrulttum. Bana en mutlu halindeyken takındığı gülümseme ile bakıyordu.
Koltuğa oturdum ve kucağımdan kalkmasını sağlamayarak onu belinden kavradım.
Bir eli arkasında bir şey tutarken kalbim hızlanmıştı. Bana şimdi mi söyleyecekti?

"Hiç mi aklına gelmiyor?" diye sordu. Başımı iki yana sallayıp heyecanlı bakışlarımı sürdürdüm.
Hızla üzerimden kalktı ve ışığı açtı.
Arkasında tuttuğu kağıdı çıkarmış yerinde zıplıyordu.
"Seni okula geri aldılar!"
O önümde küçük, neşeli, garip dansını sergilerken sadece gülümsemekle yetindim.
Sanırım daha sonra söyleyecekti...
Bekleyebilirdim. Galiba.

Lesley'in ağzından:

Elimde tuttuğum kağıdı ona uzamıştım. Pekte neşeli olmayan bir tavırla gülümsedi. Bu gülüşü sanki "Oh, harika ama umrumda değil." gibisindendi. Yine de mutlu olduğunu varsayıyordum çünkü son aşamamız bitmişti. Artık mezun olabilirdi.
Jonathan ve kızlar bunu çok önceden düşünmüşlerdi. Bana son anda haber verdiklerinde onları kırmamış, birlikte okula gitmiştik.
Ne kadar son zamanda gelmediğim hakkında öğretmenlerimden azarlar işitmiş olsam dahi istediğimizi elde etmiştik. Son olaylardan neyse ki herkes haberdardı. Herkes doğruyu biliyordu ve bu işimize yaramıştı.
Okul meclisi toplanmıştı ve Eddie'nin tekrar okula dönmesine karar kırmışlardı. Biz de gidip onun tekrar öğrenci olduğunu varsayan kağıdı almak için okula gitmiştik.
Robin, Eddie'ye yapacağım sürpriz için herkesten daha heyecanlıydı. Hatta şu an... Eddie'nin olduğu durumdan bile daha heyecanlı.

Hâlen uzatmakta olduğum belgeyi aldı ve kafasını salladı. Bana sarılmış, teşekkür ediyordu.
"Eskisi gibi olacağımız için mutluyum." demişti, yanağımı öpüp kulağıma fısıldayarak.
Dudağına bir buse kondurup geri çekildim ve başımı eğerek tebessüm dolu bakışlarımı ona gönderdim.

Hâlâ kendimi pek iyi hissetmesem de onun için mutluydum. Sonuçta bu an için oldukça uğraşmıştık.
Belgeyi yanımızdaki sehpaya koydu ve koltuğa oturur bir şekilde uzandı. Dudaklarımı birbirine bastırıp kendimi yanına attım. Ellerimi karnına uzatıp başımı göğsüne gömdüm. Sakin bir şekilde atan kalp atışlarını dinlemek bana huzur veriyordu. Esneyip gözlerimi kapattım ve kucağında öylece uyuyakaldım.

Bir hafta böylece geçip gitti.
Eddie okulda garip bakışlara maruz kalıyordu ama her daim yanındaydım. İyi hissetmesi için elimden geleni yapıyordum. Billy ya da içinde bulunduğum durumu... kısaca kendimi düşünmüyordum bile. Bunun için daha zamanım vardı. Bu süreç içinde sadece ona ve derslerime odaklanmıştım.
Sınavlarımız yaklaşırken birlikte ders çalışıyor, vakit geçiriyorduk.