+18
Bazen bir seni seviyorumla, bazen bir çocukla, bazen bir ölümle değişir insanın hayatı. Bazense davetsiz bir misafirin gökten inip hayatınızı alt üst etmesiyle değişir her şey.
Metin her şeyden kaçarak kendi halinde yaşarken Sezen ile tanışır. H...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
METİN
Metin'in kalbi tüm hücrelerinde atıyordu.
Merdivenleri sahip olduğu tüm güçle beraber olabildiğince hızla çıkarken ciğerleri ağzına gelmiş ve dizleri titremeye başlamıştı. Belki basamakların üzerinde ya da kat aralarında ölü yatan adamları görmese biraz hız kesip nefesini yakalamaya çalışabilirdi ama yapmadı. Koşmaya devam etti.
Biri kaçıncı katta olduğunu sorsa yüz gibi bir rakam söylerdi fakat on üçüncü kata çıktığında kızı Okyanus'u gözleri bağlı bir şekilde Sezen'e benzeyen fakat Sezen olduğunu söylemeye dili varmadığı, iki büklüm olmuş, kana bulanmış, şişmiş, yırtılmış, koparılmış bir şeyle beraber gördü. Belki ağzını açıp konuşmasa belki de kırmızı ayakkabıları olmasa Okyanus'a o şeyden uzaklaşmasını söyleyecekti.
"Gerçekten korkunç görünüyor olmalıyım," dedi bir ses. Sesi de Sezen'e benzemiyordu ama kadının kişiliği Metin'e çok tanıdık olduğu için emin oldu.
"Sezen," diye seslenemeden kadın omzunu duvara dayayıp olduğu yere hızla yığıldı. Okyanus ufak bir çığlık attı ama korkmadı. Elleri göz bandına gidip yanında düşen kadına koştu.
Bu kadar hayrete düşmüş ayrıca bacaklarını ince bir titreme almış olmasa Metin de yerinden fırlayıp Sezen'i yakalamaya çalışırdı ama öyle olmadı. Ancak Okyanus "Baba!" diye bağırınca kendine geldi adam. Kendini zorlayarak önündeki basamakları çifter çıktı. Yere yığılmış olan Sezen'i omuzlarından kavradı.
"Sezen, duyuyor musun beni?"
Cevap gelmedi beklediği üzere ama kadın hafifçe inledi. Bilinci açıktı. Metin iki basamak inip yerinde döndü. Sezen'in kollarından yakalayıp kendi omuzuna doğru çekerek kadını sırtlamaya çalıştı.
"Bana biraz yardımcı ol lütfen," diye yalvardı tam olarak kime olduğunu bilmeden ama kadın duymuş gibi yerinde kayıp adama tutundu. Dizlerinin arkasından sıkıca kaldırıp ayağa kalktı adam. Yerinde hafifçe sallandı. Beklediğinden ağırdı kadın.
"Okyanus, ben önden gideceğim ve sana söylediğim zaman gözlerini bağlamanı istiyorum kızım. Trabzanlara sıkıca tutun ve yavaş yavaş aşağı in ama sakın ben söyleyene kadar gözlerini açma."
"Neden ki?"
Çünkü merdivenler ölü adamlarla dolu, diye yanıt veremedi adam kızına. Çünkü Sezen'in kanını yeterince görmüş olman yetmezmiş gibi kurşun kaplı cesetlere tanık olmanı istemiyorum, diyemedi. Çünkü bugünlük bu kadar travma yeter, de diyemedi.
"Sorma nedenini, ne istiyorsam yap." Sesini yükseltmeye mecali olmadığı için ağzını yeterince açamamıştı ama ses tonundan ve kızına attığı öfkeli bakıştan ne kadar ciddi olduğunu belirtti. Okyanus da önce mızmızlanır gibi oldu fakat babasının içinde bulunduğu duruma çok ufak da olsa empati yapmış olacak ki adamı dinledi.
