Ons Kindje

34

Vinces Pov
Caro & Louise zijn nu al een goed uur weg. Maria kan hier elk moment weer zijn. Ze was echt niet lief gisteren tegen Louise. Ik snap wel dat ze misschien boos is op mij om Caro hier binnen te laten. Al weet ze het hele verhaal nog niet, maar dat is nog steeds geen reden om zo tegen een klein meisje te praten - allee ja.. roepen.

"Ah Maria, kom binnen." Ze knikte en wandelde naar binnen. "Bon. Ik kom meteen terzake. Wat was dat gisteren? Zo roepen tegen een klein meisje." Maria rolde met haar ogen. "Ik ben hier niet degene die zijn ex voor de tweede keer in zijn huis binnen laat. En dan nog met een kind dat waarschijnlijk niet van jou is." "Nee, Maria. Stop gewoon." Vragend en boos keek ze me aan. "Waarom hé?" "Omdat dat kind mijn kind is!" Geschrokken keek ze me aan. Oh nee. Mocht ik dat wel zeggen?

"W.. wat? Jouw.. kind?" Ik knikte. "Ja. Mijn kind." "En.. maar Caro had jou toch bedrogen?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Caro heeft mij nooit bedrogen. Jij was haar beste vriendin. Jij moest dat toch weten dat Caro zoiets nooit zou doen?" Ze trok haar schouders op. "Jij dacht anders toch ook dat Caro jou had bedrogen?" "Ja.. omdat die dag al slecht begon voor mij. En ik me gewoon heb laten meeslepen, maar Caro heeft mij nooit bedrogen." "En die foto dan?" "Dat was Caro niet op die foto."

"Oh my god. Jij bent gewoon vader." Ik zag aan haar gezicht dat ze sprakeloos was. "Kijk, ik weet dat dit allemaal veel is. En dat je misschien wel boos bent. Maar alsjeblieft, werk dat niet uit op Louise en Caro." Maria knikte. "Zijn jullie.. weer samen?" Oh. Kan ik het al zeggen? "Euh.." "Ik snap het. Je wilt het niet zeggen." "Nee maar-" "Het is oké Vince. Ik moet toch door. Tot de volgende." Ze stond op en wandelde weg. "Ma, Maria.." Maar te laat. Ze was al weg.

V-"Caro? Hey."
C-"Mis je me al?" Ze lachte.
V-"Euh het gaat eigenlijk over iets anders.."
C-"Ah.. dat klinkt niet goed.."
V-"Geen zorgen, ik maak het niet weer uit. Het is eigenlijk over Maria. Mag ik haar al zeggen over ons?"
Geen reactie. Het was stil aan de andere kant van de lijn.
V-"Caro? Ik snap dat je dat misschien niet veilig vindt ofzo, maar ik heb haar daarnet al verteld over Louise. Dat ze.. mijn dochter is.."
C-"Aah.. waarom?"
V-"Omdat ze mijn beste vriendin is. En omdat na gisteren ze het misschien wel beter zou begrijpen waarom jullie hier zo veel zijn. Maar toen ze vroeg of we weer samen zijn wist ik niet goed wat ik moest zeggen." Het was weer stil.
C-"Ik euhm.. sorry. Louise roept."
En ze was weg.

Oh, Vince jongen. Wat doet ge nu? Ik moet naar haar toe. Dus dat is wat ik deed. Ik nam mijn autosleutels en ging zo snel mogelijk naar Caro. Gelukkig ben ik er al één keer geweest. Anders wist ik nu niet waar ik naartoe zou moeten gaan. Ik parkeerde me iets verder in de straat omdat er geen plaats was dichtbij haar huis. Aangekomen voor haar deur twijfelde ik toch wel even. Misschien moet ik haar best even met rust laten. Zodat ze tijd heeft om na te denken. Oké, we laten haar even gerust. Ik vertrok weer naar mijn auto en reed naar huis.

Caro's Pov
Hij.. heeft het gezegd. Oké, ik snap wel waarom hij het heeft gezegd. Maar.. wat als ze het tegen Louise gaat zeggen? Lou weet maar pas dat Vince en ik weer samen zijn. En als het dan niet goed afloopt tussen ons moet ze zich niet hechten aan Vince. Alhoewel.. als hij nu niet wist dat zij zijn dochter was dan was dat een optie, nu niet meer. Als het dan slecht afloopt dan heeft hij nog altijd recht om zijn dochter te zien.

Oh, Caro. Waarin heb je jezelf in gewerkt? Abortus was geen optie. Dat doe ik het kind nooit aan. Toen niet, en nu ook niet. Ik ben dan wel niet zwanger, maar zoiets zou ik nooit doen. En om mijn eigen kind na de bevalling voor adoptie op te geven zag ik ook niet zitten. Dus moest ik er wel voor zorgen. Maar eerlijk? Zonder Louise ben ik niet wie ik nu ben. En zou ik ook niet zo gelukkig zijn geweest al die jaren.