homophobic brothers

თავი 1

თეჰიონის POV

უკვე 17წელი შემისრულდა რაც ბავშვთა სახში ვარ, ყოველდღე იმ იმედით ვიღვიძებ რომ ვინმე წამიყვანდა ამ უბედური ადგილიდან,

-თეჰიოონ კაბინეტში გელოდებით!

გავიგე თუ არა მაშინვე ფეხზე წამოვვარდი, უნდა გამხარებოდა ეს ამბავი? ჩემს წასაყვანად მოვიდნეეენ? არა მე ვინ უნდა წამიყვანოს, მაგრამ იქნებ ბედმა გამიღიმა, აუ როგორ მაინტერესებს ვინები არიან, ჩქარა ჩავიცვა და გავიდე თორემ ვეღარ ვითმეენ. ნანანანა ალბათ ასეთი გახარებული არასდროს ვყოფილვარ. კაბინეტთან მივედი და ნაზად დავაკაკუნე.

-თეჰიონ შემოდი

აააააა გული როგორ მიცეემს, შევედი თუარა დავინახე ქალბატონი და მამაკი რომელიც მიღიმოდა მინდოდა ჩავხუტებოდი, გულში ჩამეკრა რადგან არასდროს არავინ ჩამხუტებია,
ახლა მშობლები მეყოლებოდა? ვერ ვიჯერებ.

-შვილო მოდი ჩამოჯექი და გაგვეცანი

-მე თეჰიონი ვარ 17წლის.
სხვა არაფერი მქონდა სათქმელი.

-ქალბატონოო ხელი მოაწერეთ საბუთებს, ახლა კი შეგიძლიათ წახვიდეთ და ბედნიერად იცხოვროთ.
თეჰიონს სიხარულისგან ლამის გული წაუვიდა.

-ახლავე მოვემზადები და მოვალ

ჯონგუკის POV

-გაიღვიძე? გუშინ კარგი დღე იყო ხომ ასეა მინა?
-კი,მაგრამ შენს გამო ყველაფერი მტკივა ნაგავო,
-ზედმეტებში ნუ გადახვალ, დაიმახსოვრე შენ ჩემთვის მხოლოდ ძუკნა ხარ მეტი არაფერი, იცოდე როცა მინდა მაშინ გაგჟიმავ და რასაც მინდა იმას გიზამ, ახლა კი თავიდან მომწყდი.

თეჰიონის POV

ჭიშკარი გაიღო და წინ შავი ჯიპი დავინახე ახლა მართლა ინფაქტი მომივა, კაცი გადმოვიდა მანაქანიდან კარები გამიღო, მე პირ დაღებული ვიყურებოდი მერე ქალი მოვიდა და მიმანიშნა რომ ჩავმჯდარიყავი,  მეც დავჯექი, ისეთი ლამაზი იყო შიგნიდან გადმოსვლა არმინდოდა, ფანჯარას თავი ჩამოვადე და ვუყურებდი როგორ ეხუტებოდა ბავშვი დედას მე ცრემლები მომადგა რადგან ასეთი ბავშვობა არასდროს მქონია.

-რატომ ტირი? მკითხა ქალმა
-არაფერი ქალბატონო უბრალოდ გახარებული ვარ რომ ოჯახი მეყოლება მეტი არაფერი
-საყვარელო, არ იტირო, შენ როგორ დაგტოვეს ბავშვთა სახლში, კარგი მოვედით საყვარელო გადმოდი.

რომ გადმოვედი წინ ისეთი სილამაზე დავინახე მეგონა სამოთხეში ვიყავი, ლამაზი თეთრი ჭიშკარი გაიღო, ლამაზი მინდორი რომელზეც ბილიკი იყო გაკვალული და 2 სართულიანი სახლი რომელსაც წინ აუზი ჰქონდა, ამ სახლს მხოლოდ სიზმარში თუ ვნახავდი აქამდე.

შევედი თუარა იქვე დივანზე მოვკალათდი და ჩამეძინა,რამდენიმე სააათში გამაღვიძეს,

-თეჰიონ, საყვარელო საუზმის დროა

უცებ წამოვდექი რათქმაუნდა საით უნდა წავსულიყავი არ ვიცოდი, წინ წავედი თუარა ეგრევე ნერწყვები მომადგა ისეთი გემრილი სუფრა იყო გაშლილი, სუფრაზე 4 თეფში იდო ძალიან გამიკვირდა.
-ჯონქუუქ ჩამოდი!!
მე გაკვირვებული სახით დავრჩი,

-თეჰიონ გთხოვ დედა დამიძახე
-აამ ეს ცოტა უხერხული იქნება მაგრამ კარგი, დედა ვინარის ჯონქუქი?
-შენი ძმა თეჰიონ

რააა მე ძმა მყავს ძმა არმჯერააა,დავინახე როგორ ჩამოდიოდა კიბეებზე როგორ მოაბიჯებს ფეხს ჩემსკენ რომ დამინახა გაჩერდა,

-არმეგონა სტუმრებს თუ ველოდით
-ჯონქუქ! ის ამიერიდან შენი ძმაა
-ჩემი ძმაა?ეს პატარა ბაღვი?
-წესიერად ილაპარაკე ჯონქუქ!!

თეჰიონმა თავი უხერხულად იგრძნო, მიხვდა რომ "ძმას" უკვე არ მოსწონდა ის. მაგრამ თავი ისე მოაჩვენა ვითომ დიდი ყურადღება არ მიუქცევია მისთვის.
- შენ JK დამიძახე, ჯონქუქს ახლო ადამიანები მეძახიან.
-კარგი ბატონო ჯ ო ნ ქ უ ქ. აგდებულად ვთქვი, პასუხი აღარ გაუცია.
საუზმეს მოვრჩი. დედამ ოთახამდე მიმაცილა. ისეთი ლამაზი და კომფორტული იყო,არასდროს მქონია ჩემი საკუთარი ოთახი. ბარგი ამოვალაგე და კარადაში დავაწყვე. შემდეგ თბილ და რბილ ლოგინში დავწექი მალევე ჩამეძინა.

მეორე დღე.

კარზე კაკუნის ხმა თეჰიონს ოდნავ აფხიზლებს.

-თეჰიოონ გაიღვიძე შვილო სკოლაში მიდიხარ,
-ახლავე ავდგებიი
-ამჯერად ჯონქუქი წაგიყვანს და იცოდე.
არ მინდოდა მასთან ერთად წასვლა, ჩემზე ცუდი შთაბეჭდილება დატოვა, მაგრამ რა გაეწყობა.
-კარგი დედა.