Zatracona

4. Jesteś Potworem.

Cisza trwała, a ja się coraz bardziej bałam. Wszystko stało w miejscu tak samo jak dłoń Logana na ramieniu mojej siostry, by chociaż trochę ją powstrzymać. Byłam zdruzgotana przez co rozejrzałam się po dobrze znamy mi pokoju i zauważyłam gościa przed którym tak jak miałam nadzieję, będzie się powstrzymywać.

Przestraszyłam się, bo teraz miałam dwa powody do obaw. Nie chciałam, by moje konflikty z siostrą widziały osoby trzecie, a teraz to jest nie uniknione. Bałam się, ponieważ nie było opcji, bym widziała go siedzącego u siebie w salonie, na fotelu. Chciałam nadzwyczajniej zapomnieć, że wygłupiłam się przed dorosłym mężczyzną dla którego prawdopodobnie jestem tak jak nazwała mnie moja siostra - dziwką. Tak, a nie inaczej. Bałam się, bo to przed nią ukrywałam gdzie i w jaki sposób pracuję.

Ręce drżały. Ja drżałam. Byłam jednym wielkim kłębkiem nerwów.
Czułam się zgnieciona, jak mały robak przez ogromnego mężczyznę.

Patrzyła się na mnie z nienawiścią. Nogi miała ułożone na sofie, siedząc na ich boku z zwężonymi wrogo oczami. Wyglądała jak kot gotowy do ataku. Logan był smutny i nerwowo zaciskał mocno dłoń na barku Rozalin. Stałam w miejscu osłupiała i starałam się przyswoić słowa czarnowłosej. Nie zwracałam uwagi na chłopaka, który się pojawił z nikąd w moim domu.

Już i tak zostałam upokorzona.

- Słucham?

Pisnęłam czując jak moje paznokcie wbijają się coraz głębiej w wnętrze dłoni. Do moich rogówek docierało coraz więcej wody. Poraz pierwszy usłyszałam takie słowa od rodzonej siostry i były to jedne z najmocniejszych słów. Nigdy nawet nie była w stanie mnie obrazić przy dziadkach, Loganie, a co dopiero przy obcym człowieku. Nie hamowała języka, nie ugryzła się w niego, myśląc o tym ile krzywdy mi wyrządzi.

- Co sobie kupiłaś? - Powtórzyła pytanie, unosząc wysoko brew, pytając jadowitym głosem - Bieliznę, która oprócz trzech pasków nic nie ma? O taką ci chodziło? - Byłam przerażona. Kto jej takich rzeczy naopowiadał? Widziałam, tylko jednego winnego.

- Obiecałaś, że nie zrobisz jej awantury - Mruknął Logan przyglądając się czarnookiej. Lekceważyła jego słowa, spoglądając na mnie swoim zabójczym wzrokiem.

- Powiedziałeś jej...

Wyszeptałam ledwo słyszalnie. Głos pod sam koniec się złamał do takiego stopnia, że nie byłam w stanie przełknąć śliny. Wielka gula utknęła mi w tętnicy. Trzęsłam się, ponieważ czekałam na wybuch własnej siostry. Była jak bomba, która potrafi się uruchomić w ułamku sekundy, a jak wybuchnie nie ma odwrotu.

U Rozalin wykryto ADHD. Jako mała dziewczynka miała zaburzenia koncentracji. Jak była strasza zawsze i wszędzie było jej pełno, ale na szczęście nie była tak natrętnym dzieckiem przez leczenie. Jest normalną kobietą, która nie wyróżnia się przez chorobę. Nie przeszkadza w naszym życiu codziennym, lecz najczęściej u dziewczyny występuje nagła nadpobudliwość. Teraz jest spokojna, ale zaraz zamieni się w coś czego nie da się zatrzymać. Maszynę. Nie raz działo się tak, że potrafiła wrócić ze szkoły wściekła i uderzyć tatę, czasem mnie. Byłam najprostszą ofiarą, ale wiem, że mimo wszystko mnie kocha. Jej słowa są wypowiadane przez lęk, bo boi się, że coś mi się stanie.

Przynajmniej chcę w to wierzyć.

Strach przeszył mnie od samych palców od stóp po czubek głowy. Z stresu zaczęło mi się kręcić w głowie, a palce wbijać tak, że czułam na opuszkach mokrą ciecz - krew. Bałam się tego, co może się wydarzyć. Teraz wiem przynajmniej, że nikomu nie mogę ufać. Jak liczyć, to liczyć na siebie. Teraz jestem pewna, że zostałam sama na polu bitwy.