Doktor geldi "eveet sonuçlar çıktı" dedi zarfı açtı ve biraz bakındı hala söylemeyince "artık söylüycekmisiniz yoksa acun gibi 2 saat bekliycekmisiniz" dedim sert bi sesle karşı ailedeki adam çocuk ve kadın gülmemek için kendilerini zor tutuyolardı doktor bana dik dik baktı ve " alkım özdemir ve mehmet sancaktar %99,9 sena sancaktar ahmet özdemirle %99,9 kanları uyuşmaktadır" dedi peki ya benim mutlu hissetmem gerekmiyomuydu onların annem ve babam olmadığı için sevinmem gerekmiyomuydu neden üzgünüm neden kırgınım neden boşlukta hissediyorum bilmiyorum düşüncelerimden o kızın "bem gerçek ailemle gitmek istiyorum" diye çığrınmasıyla çıktım cidden çığrınmıştı yüzümü buruşturdum o adamın yani eski babamın "herkes kendi kızını alsın" dedi ve çıktılar arkasından "salak adam sanki senle gelmek isteyen var" diye mırıldandım ama ortam o kadar sessizdi ki hepsi duymuştu hatta biyolojik babam sırıtmıştı allahım herkesin derdi başka bende tam çıkıp gidiyodum ki arkamdan biyolojik annem "kızım nereye bizimle gelmiycekmisin" diye tirtek sesini duydum arkamı dönmedim ama adımlarım yavaşladı gözlerimin içi yanmaya başladı kızım kelimesi duymayalı o kadar zaman olmuştu ki arkama döndüm "hayır gelmiycem herkesin kendi bi düzeni var bence hiç böyle bi olay yaşanmamış gibi davranalım herkes kendi hayatına kaldığı yerden devam etsin" dedim kadın ağlamaya başladı adam "kızım bi oturup konuşsaydık akşam yemeğine gel konuşalım bi " biraz düşündüm "peki akşam yemeğine gelirim konuşuruz ama sonra bidaha görüşüceğimizi sanmıyorum" dedim kadının biraz yüzü düştü ama sonra biraz daha toparladı telefon numaramı verdim ve hastaneden çıktım kendimi çok kötü yıkılmış bi enkaz gibi hissediyorum en iyisi biraz kafamı dağıtmaktı ve bana en iyi gelicek şeyi yaptım önce arabayı eve sürdüm...
