MH17

Hoofdstuk 6 het einde

Secondes, minuten, uren, dagen, weken en maanden gaan voorbij. Hoe is het gebeurd? Waarom is het vliegtuig neergestort? Er zijn zoveel vragen, maar vele blijven onbeantwoord. Al maanden lang zijn er mensen bezig met het identificeren van de mensen die zijn omgekomen bij de ramp. Inmiddels al een aantal weken geleden kreeg Timo een telefoontje met de mededeling dat de lijken van zijn vrouw en dochter gevonden waren. Vorige week zijn ze begraven. Familie, vrienden en kennissen zijn bijeen gekomen om hun verdriet met elkaar te delen en afscheid te nemen van de geliefden, wat eerder nog niet kon.

Velen zijn ernstig geschrokken nadat ze het nieuws hadden gehoord, maar voor de mensen die niemand kenden, is het leven al weer gauw op de zelfde manier doorgegaan als eerst. Voor de familieleden, vrienden en kennissen van de inzittenden was dat wel anders. Elke dag denken ze aan het gemis. Elke ochtend wordt Timo alleen wakker in het tweepersoonsbed waar hij nog geen half jaar geleden samen met zijn vrouw sliep.

Luka stapt op zijn fiets op weg naar het graf. Het regent dat het giet, maar niks en niemand houdt hem tegen om naar zijn meissie te gaan. Als hij aankomt zet hij zijn fiets neer en loopt zonder erbij na te denken naar het graf van zijn vriendin, waar hij op voor haar steen op zijn knieën gaat zitten. Hij haalt een brief uit zijn tas en begint hardop te lezen:

Lieve Jaad,
Elke dag opnieuw denk ik aan je. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat dat niet zo was. Inmiddels lukt het me steeds beter om over mijn verdriet te praten. Velen noemen jou dan mijn "Ex-vriendin", maar zo voelt dat niet voor mij. Het is nooit uit gegaan, dus je zal voor altijd mijn meissie blijven. Ik denk vaak terug aan de momenten dat ik je in mijn armen kon sluiten, je een zoen kon geven en we onbezorgd van het leven aan het genieten waren. Niet wetende wat er een maand later zou gebeuren.
Ik had nog zo veel met je willen zien en doen. Ik zag een toekomst voor me: jij en ik. Ooit zal ik je weer tegenkomen, je opnieuw in mijn armen nemen en zullen we weer samen gelukkig zijn. Je bent dan wel uit het oog, maar niet uit het hart. Ik voel dat je nu bij me bent en dat je dat altijd zult zijn.
Lieve schat, ik hou van je en dat zal ik ook altijd blijven doen.
Dikke kus,
Luka ❤️

Terwijl Luka dit voorleest lopen de tranen over zijn wangen. Stevig houdt hij zijn doorweekte brief vast, kijkt omhoog en ziet dat de zon doorbreekt. Een mooier gebaar kan hij zich niet wensen: na regen, komt weer zonneschijn.

De dagen na het vliegtuig ongeluk ging het nergens anders meer over. Een jongen van onze school zat samen met zijn moeder in het vliegtuig en is omgekomen bij deze ramp.

Persoonlijk kende ik hem niet, maar ik zag hem wel dagelijks door de gangen van school lopen. Overigens kende ik wel veel personen die hem persoonlijk wél  kende. Dit was voor mij de aanleiding om dit verhaal te schrijven. Lang is het niet, maar toch laat het in 6 hoofdstukken zien hoe onbezorgd je kan leven terwijl je niet weet dat er iets vreselijks op je te wachten staat.