Üniversitede zorbalık gören Omega Kim Seokjin, uğradığı tecavüz nedeniyle hamile kalır. Hem okulu bırakmak zorunda kalır, hem de annesinin ısrarıyla çocuğunu doğurmak.
Hesaba katmadığı tek şey, üniversite öğrencisi Kim Namjoon'un ona aşık olacağıdı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seokjin, hiçbir zaman bir ruh eşi olabileceğini düşünmemişti. Alfalara güvenmeyi sonsuza kadar reddedecek ve Narea ile büyüyüp gidecekti.
Namjoon gelene kadar, böyle düşünüyordu.
Sonra Namjoon gelmiş, ona bir sürü şey söylemişti. İlk başlarda Seokjin ondan korkmuş ve yaklaşmamıştı. Hatta kaçmıştı da. Fakat fark etmeden o kadar alışmıştı ki onun var oluşuna. Sokaklarda arkasında ki gölgenin o oluşuna, marketlerde bulamadığı ürünü sepetine atan kişi oluşuna, önünü kesip aşkını haykırışına-
Seokjin ona alışmıştı.
"Ona açıldım." Seokjin boşluğa diktiği gözlerini karşısında ki genç kıza çevirdi. "Ona ruh eşi olduğumuzu söyledim fakat o beni reddetti." Alayla güldü. Sanki bu imkansız bir şeymiş gibi söylemişti.
"Onun düşündüğü kişi ben değil, sensin. Çocuğu olan erkek bir omega."
Seokjin aşağılanma hissini parmak uçlarına kadar hissediyordu. Moon Ga gözleri dolarken kaşlarını çatmıştı. "Neden sensin? Topluma ya da herhangi birine göre ben ona daha iyi bir eş olurum. Senin aksine. Neden seni seçti?"
Bunu Seokjin de cevaplayamazdı. Çünkü ara ara o bile bunu düşünüyordu. Kuru dudaklarını ıslatıp, gözlerini elinde ki zarfa çevirdi.
"Namjoon gerçekten nazik biri." Dedi sesi titrerken. "Yanımda olması beni rahatsız etmiyor."
Seokjin o an bütün her şeyi oturtmuştu kafasında. Olması gereken belliydi.
Bu kız, onun ruh eşi olmasa bile onu sevmeye ve ona değer vermeye devam ederdi. Namjoon sürekli onu düşünen ve onu seven birine sahip olacaktı.
Benim gibi alfalardan nefret edip, başına buyruk birisinin aksine.
Ben, onu mutlu edemem.
Boğazını temizleyip, gözlerini kırpıştırdı. "Lütfen fotoğrafı yönetmeliğe vermeyin." Başka bir şey demeden, genç kızın yanından çıkmıştı Seokjin. Konuşmak, göğsünü daraltmıştı o anda.
Uzun koridorda yürürken neden üzgün olduğunu biliyordu aslında. Varlığına alıştığı adamın, birden hayatından çıkacak olması beklenmedikti. Sıktığı yumruklarıyla dolan gözlerini kırpıştırdı. Ortalık yerlerde ağlamayı sevmezdi. Hem feromon yayar, hem de lüzumsuz bir çok insanın bakışlarına maruz kalırdı.
"Seokjin!"
Duyduğu ses ile duraksamış, hareket edememişti. Az önce o kız ile konuştuklarını duymuş olabilir miydi?
Namjoon onun kolunu tutacakken kendini durdurdu. Arkasında durup onun dönmesini bekledi fakat dönmedi Seokjin. Nedenini bilmiyordu fakat yüzüne bakamazdı şu an.
"Seokjin, iyi misin?"
Kafasını salladı, fakat yine de arkasına dönmedi.
"Neden yüzüme bakmıyorsun?" Üzgündü. Sesi üzgün geliyordu. Seokjin yine kendine kızdı. Onu üzmekten başka bir şey yapmıyordu ki.
