Midnight {GW15}

Κεφάλαιο Ένα

Η Τζινξ ήρθε και άρχισε να τρίβεται στο πόδι μου. Εκείνο που κρεμόταν, δηλαδή από το πέτρινο περβάζι που καθόμουν και διάβαζα. Άφησα το βιβλίο στο πλάι και έπιασα το γατί με το ένα χέρι, αφήνοντάς το στα γόνατά μου. Χάιδεψα το λαιμό της, από τον οποίον δεν κρεμόταν πια το λουράκι της με τον αμέθυστο. Την είχα αφήσει να τριγυρνάει στον κήπο και μόλις γύρισε, δεν το είχε. Θα έπαιρνε μια αιωνιότητα για να ψάξω σε όλο το κήπο.

"Τι θες, μικρή;" της είπα χαμογελώντας. "Μορφώνομαι".

Η Τζινξ με κοίταξε με τα μεγάλα της μάτια και νιαούρισε παραπονεμένα. Για απέθαντο γατί ήταν πολύ εκφραστική και τρυφερή μαζί μου. Βολεύτηκε στα γόνατά μου, γαντζώνοντας τα νύχια της στο ύφασμα του φορέματός μου και άρχισε να γουργουρίζει. Μάλιστα. Απλά προσοχή ήθελε. Χάιδεψα αφηρημένα τη γούνα της μικρής μαύρης γάτας που απολάμβανε την προσοχή μου καθώς το βλέμμα μου περιπλανιόταν στον εσωτερικό κήπο του κτήματος. Το συντριβάνι είχε πάψει εδώ και χρόνια - για να μην πω αιώνες - να λειτουργεί. Είχε γεμίσει νερό από την χθεσινή βροχή, βρύα και πρασινάδες εδώ και χρόνια, όπως και τα πέτρινα παγκάκια γύρω από την αυλή. Αναρριχητικά φυτά σκαρφάλωναν στις κολώνες ολόγυρα και έδιναν μια ακόμα πιο καταθλιπτική ομορφιά σε τούτο το μέρος. Αν υπήρχε κάτι που μου άρεσε στο Σάντοουφορτ Μουρ, αυτό ήταν η θλιβερή ομορφιά του. Θύμιζε παραμύθι του παρελθόντος, με τις αναμνήσεις να κρέμονται σαν ιστοί από τους τοίχους και τα ταβάνια. Με τις παρουσίες των προηγούμενων κατοίκων σαν εκτοπλάσματα, να βγαίνουν από κάθε ρωγμή στο κτίριο. Οι κολώνες, ίδιες λευκά φαντάσματα ειδικά την ώρα του λυκόφωτος, έδιναν μια μακάβρια όψη στο σπίτι και το κτήμα, κάτι που μου άρεσε πάντα, ακόμα και πριν τη Μεταμόρφωσή μου. Ο Ήλιος και η Σελήνη, οι αιώνιοι εραστές όπως μου άρεσε να τους αποκαλώ, έριχναν σκιές σαν φαντάσματα σε όλο το Σάντοουφορτ Μουρ.

Φαντάσματα.

Χωρίς να είμαι σίγουρη, θα ορκιζόμουν ότι είχα δει μερικά όσα χρόνια μέναμε εδώ. Εκτός αν πάλι ήταν της φαντασίας μου, ή έφταιγε η πείνα μου. Ήταν όμως πριν αποκτήσω την Τζινξ, οπότε δεν μπορούσα να είμαι βέβαιη, βάζοντάς την να κοιτάξει κάπου για να δω τις αντιδράσεις της, όπως έκαναν οι σκύλοι. Δεν είμαι και σίγουρη αν ισχύει το ίδιο και με τις γάτες, για τα πω την αλήθεια. Δεν το έψαξα ποτέ.

Τώρα, λίγες ώρες πριν σκοτεινιάσει και αντί να βοηθάω στο σχέδιο που οργάνωνε μέσα στο σπίτι η οικογένειά μου, εγώ καθόμουν και διάβαζα στην εσωτερική αυλή. Όχι ότι είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω.