Yaralı kız Çocuğu

-

Benim babam yaşarken öldü.Yaşarken.
Gözlerimin önünde,öldü. Konuşurken öldü,susarken öldü,yürürken öldü,otururken öldü.Gözümün önünde saniye saniye öldü.Öldü.
Ömrümün sonuna kadar hafızamdan asla silemeyeceğim bir 'kötü' hatıra,bir'kötü' anı bırakarak öldü hemde. Alnıma bir öpücük,yanağıma bir buse hediye etmek yerine..Ömrümün sonuna dek onu affetmememe sebep olacak bir travma hediye etti bana..
Bir daha asla bir erkeğe güvenmememe sebep olacak bir anı,bir hatıra,bir travma,bir kötülük bileşkesi.
Baba.
Babam.
Ne zaman 'baba' ile ilgili bir şeyler okusam içim cız etti. Arkadaşlarım babalarından bahsederken gözlerim uzaklara daldı. Kendi babamı düşündüm. Kıskanmadım onları. Onların babalarını. İmrenmedim de. Sadece ' Ya ' dedim. 'Ya başka bir babam olsaydı' dedim. Sonra düşünmek zarar verdi. Düşünmemeye karar verdim.
Bağışlayamadım. Ben babamın anneme olan hatasını bağışlayamadım. Belki de ben babamı sadece bana olan hataları yüzünden bağışlayamadım.
Büyüdükçe tanıdığım,arkadaşlık kurduğum insanlarla benim aramda büyük uçurumların olduğunu fark ettim.Ben onlar gibi değildim. Onların babaları benim babam gibi değildi.Onların babaları hep arkalarındaydı,kendilerine güvenirdi o insanlar.Ben babamın sıcaklığını babamın şefkatini hissedemedim zamanında. Şimdi kendi vicdanını rahatlatmak için bana olan şefkati de kendisi gibi geç kaldı.
Babam bana geç kaldı.
Babam hayattayken babasızlığı yaşıyordum ben. Kimse de anlamadı benim 'yetim' liğimi.Evet o ölmemişti. O hayattaydı. O hala 'baba'ydı. Ama ben onun sıcaklığını,sevgisini,şefkatini,güvenini hissedemedikçe onun yaşaması neye yarardı?
Sonra babası tarafından eksik bırakılmış kızlar sevemez dediler,yalanladım bende bunu. Denedim. Onları yanıltmayı istedim. Çok istedim. Denedim. Yeniden denedim. Sonra boyun eğdim. İtaat ettim. 'Sevemezdim'
Beceriksizlikten ya da benzeri bir şeyden değil. İçimde bastırılmış olan o sevgiyi kimseye kullanamadığımdan. Güvenmeyi öğrenememekten. Sırtını birine yaslamaya alışmamış olmaktan.Biz yalnızlığa alışırız. Yalnızlığın sıcaklığına sığınmak isteriz.Ama yalnızlık soğuktur.Kaya gibi,taş gibi sert oluruz.İçimizde yaralı bir kız çocuğu barınır. Dizleri kanayan yaralı bir kız.Ama güçlü oluruz. Ama güçlü görünürüz.Ama belli etmeyiz.Ama anlatmayız.Ama kimse bilmez.Ama kimse duymaz.