YAZAR'DAN;
O gece yine ve yeniden kavga kavga vardı evde.
Kadının bağırışları tüm evi inleticek güçteydi.
"Kimdi o kadın?" diye sordu kadın sesini sakin tutmaya çalışarak. Adam cevap vermedi, veremezdi,vericek veya verebilecek bir cevabı yoktu çünkü. Ne yaptığının farkındaydı ne kadar büyük bir hata yaptığının biliyordu, ama yapmıştı bir hata ve bunun geri dönüşü yoktu.
O sırada kadının sesi doldu tekrar kulaklarına"Kimdi dedim!?" bu sefer daha yüksekti ses tonu.
Adamın ağzından sadece Üzgünüm kelimesi çıkabildi.
Kadın kapıya doğru adınlamaya başladığında adam onu kolundan yakalayarak kendine çekti ve "Küçüğüm.. Zoe'm.. Lütfen, lütfen gitme" dedi buğulu göz yaşları nedeniyle bulanık gördüğü yüzüne bakarak.
"Lütfen.." dedi tekrardan.
Kadın adamın yüzüne acır bir şekilde baktı ve buruk bir gülümseme sundu karşısında ağlayan adama.
Kadın adamın kolundan kurtulduğunda adam dizlerinin üstüne düştü.
Gözleri dolmuştu kadının 'ben bunu hak edecek ne yaptım' dedi içinden.
Kapıyı çarparak çıktı sonrasında o evden.
Adam sadece bakakaldı arkasından.
Kendini bir anne kuş gibi hissediyordu. Yavrusunu besledi,büyüttü yuvasında. Mutlulardı,herşeye rağmen mutlulardı çokta sıcak olmayan yuvalarında.
Anne kuş bir gün ona uçmayı öğretti,ama bilmiyordu ki bir gün o kuş elinden uçup gidecekti..
