Πολύ μεγάλη να χωρέσω πολύ μικρή για περίσσευμα.

1.

Είμαι η Ένα. Ναι, όπως ο αριθμός. Ένα. Ούτε δύο ούτε τρία ούτε κάποιο όνομα ή επίθετο, που να με προσδιορίζει. Απλώς Ένα. Μπορεί να φαίνεται μικρό, αδιάφορο ή λίγο, όμως κρύβει ένα σωρό δυνατότητες, ανυπολόγιστες και σπουδαίες, απλώς θα πρέπει κανείς να κάνει τον κόπο να τις ανακαλύψει καταβάλλοντας φυσικά ένα έστω μικρό αντίτιμο για την ανακάλυψη, κι αυτό είναι ο χρόνος του.

Ο χρόνος μας όμως είναι ίσως ό,τι σπουδαιότερο έχουμε, πολύ περισσότερο από την ίδια μας την ύπαρξη γιατί αν αυτή δεν ενδιατίθεται εντός χρόνου τότε είναι σαν να μην υπάρχει και επειδή η φύση μας δεν τα πάει καλά με το επέκεινα, ο χρόνος γίνεται η σπουδαιότερη έννοια της ανθρώπινης φύσης. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, παρατηρείστε τον κόσμο, ακούστε τις φράσεις τους. Θα διαπιστώσετε πως η έκφραση, η πιο συχνά διατυπωμένη είναι "δεν έχω χρόνο". Γι' αυτό λοιπόν το όνομά μου είναι σπουδαίο. Γιατί αν το εξετάσεις διαφορετικά, μια μικρή ανακατάταξη στη σειρά των γραμμάτων το μετατρέπει σε "Εάν" και τότε υψώνεται στην πρώτη θέση της κοσμοθεωρίας γιατί εμπερικλείει κάθε υπόθεση που έγινε, γίνεται και ίσως γίνει στο μέλλον. Αποτελεί τη δυναμική έκφραση του ίδιου του εν δυνάμει κι αυτό το κάνει αήττητο. Είμαι λοιπόν η Ένα και δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά.

Βρίσκομαι στο θάλαμο του νοσοκομείου, στο οποίο μεταφέρθηκα εσπευσμένα πριν λίγες ώρες μετά από τρομερό πόνο στο κεφάλι, βλέπε αυχενικό, ημικρανία, ήμερες αυπνίας λόγω υπερέντασης και κάτι που έμοιαζε με κατάρρευση. Η ηλικία μου έχει αυτό το μεταιχμιακό κάτι που προκαλεί τον απόλυτο τρόμο στους γιατρούς. Βέβαιοι πως το αιφνίδιο τέλος σου πλησιάζει σπεύδουν να σε φορτώσουν με το υπερτροφικό ενδιαφέρον του επαγγέλματός τους για να σώσουν το σώμα σου (η ψυχή σου δε τους αφορά)και να σε ξαναπαραδώσουν σε μια κατάσταση, που μοιάζει υποφερτή μέσα σε ένα πλαίσιο αποδεχτής μακαριότητας κι όχι υγείας, καθώς οι συστάσεις τους, κατόπιν διάγνωσης, είναι «να ξεκουράζεστε, να μην αγχώνεστε και όταν παθαίνετε τέτοιες κρίσεις να λαμβάνετε γνωστής μάρκας ηρεμιστικά».

Και στη συνέχεια με το εξιτήριο στο χέρι σε στείλουν πίσω στη μιζέρια, που αρχικά προκάλεσε την επίσκεψή σου στο χώρο εργασίας τους, με τη συνείδησή τους ήσυχη και την επαγγελματική τους ευθιξία στα χέρια της ματαιόδοξης ιδιοσυγκρασίας της ιδιότητάς τους. Βέβαια εγώ δεν ανησύχησα έτσι κι αλλιώς εξαρχής. Ήρθα γιατί κάποιος άλλος ήθελε να έρθω και προκειμένου εκείνος να μην πάθει αυτό, που όλοι νόμιζαν πως έπαθα εγώ, συμβιβάστηκα με την ιδέα, νιώθοντας με τη σειρά μου την ίδια κολακευτική εγωπάθεια των γιατρών, γιατί όπως και αυτοί προηγουμένως, έσωσα αυτόν, που ενδιαφέρεται για μένα, από ψυχολογική κατάρρευση, και αν όχι από βέβαιο τέλος, τουλάχιστον από μια μίζερη ζωή εν τη ζωή, που όλοι διάγουμε παρέα με άλλους και πάντα μόνοι, ω πόσο μόνοι και φοβισμένοι, μέχρι το υλικό της τέλος.