Πολύ μεγάλη να χωρέσω πολύ μικρή για περίσσευμα.

2.

Ξεπερνώντας τη σοκαριστική πρώτη συνειδητοποίηση και τον μικρής εμβέλειας διασυρμό, που επέφερε στην υπόληψή μου (η παράσταση τελείωσε άμεσα οπότε βγήκαμε σαν τους κλέφτες μαζί με τον συνοδό μου, αναζητώντας καταφύγιο σε ό,τι πιο γνώριμο και καθησυχαστικό είχα στο μυαλό μου, το σπίτι μας), πέρασα μια δυο μέρες σαν να ονειροπολούσα μέσα από την κατάψυξη.

Το ενσυνείδητο κομμάτι μου πάλευε για μια γρήγορη διευθέτηση της προηγούμενης εμπειρίας, μια όπως όπως τακτοποίηση της συναισθηματικής μου αναστάτωσης για να επιστρέψω στην καθημερινότητα, αν όχι ολόκληρη τουλάχιστον λειτουργική, προτρέποντας με επιείκεια το πνεύμα μου να επανέλθει στην πρότερη έντιμη συνύπαρξή μας.

Το υπόλοιπο κομμάτι μου όμως, εκείνη η τεράστια αχαρτογράφητη περιοχή, φτιαγμένη από σκόνη, θρύψαλα, απολεσθέντα αντικείμενα, απωθημένες επιθυμίες, ξεχασμένες προσδοκίες, φόβους, ληθαργικά τεκμήρια υποσχέσεων, που κάπου έχασαν το δρόμο τους προς την εκπλήρωση, δρούσε αυτόβουλα και κινούνταν σε μια ευθεία αιτούμενη διεκδικήσεων και μάλιστα άμεσων.

Λίγο αργότερα, πάνω που η προηγούμενη εμπειρία ξεπάγωνε τη σκέψη μου, ήρθε το δεύτερο παλιρροϊκό κύμα συνειδητοποιήσεων με αφορμή ένα ακόμα τυχαίο και φαινομενικά εντελώς αδιάφορο περιστατικό. Παρακολουθούσα διαδικτυακά τη συνέντευξη ενός γνωστού βρετανού ηθοποιού, ο οποίος απαντώντας σε μια σειρά ερωτήσεων, ανέφερε πως το πρώτο του φιλί δόθηκε κάτω από το νερό. Και τότε με χτύπησε κατακέφαλα και σε σύγκριση (ω ναι ξανά η σύγκριση!

Έχω την τάση να ξεδιπλώνω τη ζωή μου μέσα από ασταμάτητα περιστατικά σύγκρισης με τους γύρω μου) με το δικό του υποθαλάσσιο φιλί, για την επιτυχή έκβαση του οποίου ήμουν απόλυτα σίγουρη (κοιτάζοντας μόνο τη φιγούρα του τύπου αντιλαμβάνεσαι την έλλειψη αποτυχίας σαν ραντάρ εντοπισμού υπέρβασης ορίου ταχύτητας στην εθνική) τη δική μου ανεπάρκεια θα έλεγα, επιεικώς αναφερόμενη στην προσωπική μου προσπάθεια, παταγώδη αποτυχία θα έλεγε ένας αντικειμενικός παρατηρητής εκείνης της τραγικά άχαρης στιγμής, που μέχρι τότε είχα θάψει σε κάποια μακρινή άκρη της μνήμης μου, και ανασύρθηκε ως μουμιοποιημένη αναφορά της εμπειρίας μου για να καταδιώξει την υπερηφάνεια μου.

Γιατί μερικοί άνθρωποι διαθέτουν μια χαριτωμένη αύρα, που συνοδεύει ακόμα και την πιο ευτελή πράξη τους με την κομψότητα καλλιγραφίας, ενώ άλλοι πασχίζουν να αποδώσουν υποφερτή όψη σε καθετί που φέρει τον χαρακτήρα του αυτονόητου; Ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο έχασκε μπροστά στο τρομαγμένο βλέμμα μου, με την τεράστια τρύπα του (να μετά συγχωρήσεως), υπερφυσικά διευρυμένων ορίων και φορτισμένη συμβολικά σαν πολυκαιρισμένο ηλεκτροφόρο σύρμα, που άρχισε να κάνει κοιλιά και λίγο πριν αγγίξει το έδαφος ο εσωτερικός μηχανισμός αυτοσυντήρησης το τεντώνει ίσα για να αποφύγεις την ηλεκτροπληξία. Ένα κεφάλαιο που φορτιζόταν νοηματικά από μια επανάληψη ατυχών περιστατικών, που με τη σειρά τους οδηγούσαν σε όχι και τόσο ευχάριστους συσχετισμούς.

Η κατάληξη των σκέψεών μου στο θέμα των σχέσεων (αν και οι παρακάτω διαπιστώσεις με οδήγησαν στο ασφαλές συμπέρασμα της γενίκευσής τους σε κάθε μορφή συνύπαρξης με τους γύρω μου) εν ολίγοις, ήταν πως τις καλύτερες επιλογές δεν τις κάνει ο εξυπνότερος αλλά ο πιο εγωιστής, εκτός κι αν η τύχη αποτελεί σταθερό σύντροφο στα βήματά σου, οπότε, αξιώσεις μιας ισότιμης ενατένισης της ζωής παρέα με τον σύντροφό σου γίνονται όχι μόνο το επιδιωκόμενο μέλημα, αλλά η πραγματικότητά σου, και σε απόλυτη συνάφεια με τα προηγούμενα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις παρά ο εγωιστικός τρόπος, κι αυτό το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε πλάσμα με ευτραφείς ευαισθησίες.

Δεν υπάρχει ντροπή στην εγωιστική προσπέλαση μιας καθημερινότητας συνθλιπτικής και βάναυσης γεμάτη ιδιόρρυθμες παθογένειες κι αυτό είναι γεγονός. Διαφορετικά καταλήγεις ένα ρομαντικό μουσειακό έκθεμα πίσω από τη βιτρίνα της πραγματικότητας.