Πολύ μεγάλη να χωρέσω πολύ μικρή για περίσσευμα.

3.

Και ήρθε η τρίτη συνειδητοποίηση. Το θέμα της εμφάνισης είναι από εκείνα, που έστω και στοιχειωδώς, θα απασχολήσει κάθε άνθρωπο στη διάρκεια της ζωή του, καμιά φορά ίσως -αναλογιζόμενη το σύγχρονο ιδεώδες, που απεχθάνεται, όπως η γάτα το νερό, τα γηρατειά καθιστώντας τις συνέπειές τους αποκλειστική ευθύνη όσων το παθαίνουν, λογαριάζοντάς τα σαν αρρώστια και προτρέποντας με όλες τις δυνάμεις της τις συμμετέχουσες στα κοινωνικά δρώμενα (συμπεριλαμβανομένου και της απόλυτης απραξίας) υπάρξεις να τραβηχτούν, να σιδερωθούν, να μπολιαστούν με επιθέματα, να φουσκώσουν σε σημεία και να αδειάσουν σε άλλα κάνοντας μια εσωτερική διαχείριση ιστών, λίπους και κάθε υλικού του σώματος πρόσφορο για χρήση, μέχρι να θυμίζουν τρομακτικές ακίνητες μάσκες που εγγαστριμυθίζουν την ομιλία - και όλη τη ζωή του.

Περιστατικά ικανά να επαληθεύσουν τον ανωτέρω συλλογισμό μου, μπορεί κανείς να συναντήσει καθημερινά, αρκεί να στρέψει την προσοχή του στις αντιδράσεις των γύρω του. Καταθέτω λοιπόν την παρακάτω εμπειρία μου προς επίρρωση όσων προηγήθηκαν. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, από εκείνες που συνηθίζεται στη χώρα μας να αντανακλούν το φως με τέτοια ένταση, που αναγκάζεσαι να διατηρείς το βλέμμα χαμηλά και τα βλέφαρα μισόκλειστα.

Προχωρούσα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, απλώς και μόνο για την απόλαυση της ίδιας της πράξης του βαδίσματος (διευκρινίζω πως είμαι δεινή περιπατήτρια) και χάζευα, απορροφημένη περισσότερο από τις σκέψεις μου παρά από το περιβάλλον γύρω μου. Φτάνοντας μπροστά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, λίγο πριν αποκτήσω οπτική επαφή με τη θάλασσα του Θερμαϊκού, που εκτινόταν μπροστά μου, είδα με την άκρη του ματιού μου μια γυναικεία φιγούρα να βγαίνει από την πολυκατοικία και να κατεβαίνει αργά, σχεδόν βασανιστικά, τα σκαλιά, τα οποία ήταν δεν ήταν καμιά δεκαριά. Καθώς μια ομάδα παιδιών είχε σταθεί μπροστά μου περιορίζοντας τις κινήσεις μου, είχα αναγκαστεί να σταματήσω περιμένοντάς τα να προχωρήσουν για να συνεχίσω την πορεία μου.

Στο ελάχιστο διάστημα που διήρκησε η παραμονή μου μπροστά σ' εκείνη την είσοδο το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό της γυναίκας, που κατέβαινε τα σκαλοπάτια. Εκείνα τα δευτερόλεπτα της σύντομης επαφής μας διαπίστωσα μια αλλαγή στο ύφος της άγνωστης αυτής γυναίκας. Το σώμα της κορδώθηκε ξαφνικά, τεντώθηκε αγγίζοντας τα όρια, όχι μόνο της προσωπικής της ευελιξίας αλλά της επιτρεπτής από τις πεπερασμένες δυνατότητες ενός σώματος, που δεν ανήκει σε ακροβάτη-σαολίν πολεμιστή του φωτός, κλεισμένο από τα 4 έτη του σε σχετικό μοναστήρι, και ξεπερνώντας τα υπερέβαλλε στην έκταση του κορμού της σε μια στάση απόλυτα παράλογη και εντελώς αφύσικη για να την υποστηρίξει το σώμα της.