Πολύ μεγάλη να χωρέσω πολύ μικρή για περίσσευμα.

5

Απόγευμα. Ο καιρός είναι ζεστός, ο ήλιος καίει και κάθε μυρωδιά διαστέλλει τον χαρακτήρα της κάτω από τη μεγεθυντική ισχύ των ακτίνων του. Ανοίγω αγανακτισμένη την σιδερένια καγκελόπορτα της πολυκατοικίας και το μόνο που θέλω είναι να βρεθώ στη τεχνική δροσιά του διαμερίσματός μου. Φτάνω στην είσοδο έτοιμη για την αναμέτρηση με την πρώτη κλειδαριά της εξωτερικής πόρτας.

Στη σκέψη πως θα ακολουθήσει η κλήση του ανελκυστήρα, η αναμονή του εγκλεισμού μου μέχρι ο θάλαμος να φτάσει στον επιθυμητό όροφο και μετά η αναμέτρηση με τη δεύτερη πόρτα, την εσωτερική του διαμερίσματος μού προκαλεί ανατριχίλα. Είναι όμως μια διαδικασία, που είμαι υποχρεωμένη να υπομείνω και θα την υπομείνω. Με τα κλειδιά στο χέρι, που τρέμει από ανυπομονησία, σαν όπλο, που θα μου εξασφαλίσει την επιβίωση την ύστατη στιγμή της κρίσης, έτοιμο να διακορεύσει την κλειδαριά προσφέροντας την απόλαυση ερωτικής ένωσης στα τεντωμένα μου νεύρα κάνω το λάθος να εισπνεύσω βαθιά αποζητώντας την ανακούφιση.

Η ορθολογική μυρωδιά, η ορθότητα της οποίας δεν χωρά αμφισβήτηση, από σωματικές ακαθαρσίες πλημμυρίζουν την όσφρησή μου με γόνιμες αναμνήσεις, όχι ιδιαίτερα μακρινές μια και γνωρίζω από πρώτο χέρι την πηγή αλλά και την ποιότητα της μυρωδιάς, από επίσκεψη σε τουαλέτα. Έμενε μόνο η οπτικοποίηση της εμπειρίας προς επιβεβαίωση της οσφρητικής αίσθησης, που ήδη γνώριζε αυτό, που τα μάτια θα αντίκριζαν σε λίγο. Εκεί μπροστά στην είσοδο την πολυκατοικίας, κατέρρευσαν χρόνια πολιτιστικής προόδου, εξανεμίστηκαν τελετουργικά, καλοί τρόποι και ανατροφές , κάθε οικεία και ανοίκεια σε μένα σύμβαση των κοινωνικών τάσεων, που εικονογραφούν τον πολιτισμένο τρόπο ζωής.

Μια στοίβα από περιττώματα, ανθρώπινα περιττώματα, που έζεχναν με τη φιλική χορηγία της καλοκαιρινής ζέστης, καινοτομούσαν χλευάζοντας ανήθικα, με την εντελώς φυσική και βίαιη αισθητική τους, το χάρτινο μεγαλείο της πολιτισμικής εξέλιξης. Σκατά. Ήταν η λέξη που βγήκε από το στόμα μου και ποιος θα μπορούσε να με κατηγορήσει γι' αυτό το αιφνίδιο ξέσπασμα των "καλλιεργημένων" μου αισθήσεων , που έχουν πειστεί για την περιττότητα των περισσότερων σωματικών λειτουργιών, που με μεγάλη φροντίδα έχουμε διδαχτεί να αγνοούμε ή να καλύπτουμε προς αποφυγή της κοινωνικής κατακραυγής; Κι έτσι με αυτή την απροσδόκητη ένωση ενστικτώδους και έλλογου προσπέρασα, με έναν γενναίο ελιγμό, που με εξύψωσε στα μάτια μου κυρίως ηθικά, τη σωματική υποχρέωση του ξένου εισβολέα, και πέρασα την είσοδο.