Το Αλλο Μου Μισο

Ο θάνατος του Γιώργη

Ήταν ένα μεσημέρι Ιουλίου με τον ήλιο καυτό να κάνει την δουλειά στα χωραφια του Γιώργη ακόμα πιο δυσκολη για εκεινον, την Ελένη, τον έμπιστο επιστάτη τους και για τους 2-3 εργάτες που είχε προσλαβει για να μπορέσει να τελειώσει την δουλειά του γρήγορα όταν ο Γιώργης ένιωσε να χάνει τις αντοχές του αποφασίζοντας να παει νωρίτερα σήμερα στο σπίτι του να ξεκουραστεί. Η Ελένη συμφώνησε μαζί του μένοντας εκείνη πισω με τους εργατες να συνεχίσει την δουλειά αφου εκείνη δυσκολα κουράζοταν αλλά ακόμα και όταν το έκανε δεν τα παρατουσε ποτε, αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό του χαρακτηρα της πολυ έντονο: Το να μην τα βάζει ποτε κάτω ακόμα και αν υπάρχουν δυσκολίες, κυρίως όταν πεισμωνε έκανε πραγματικοτητα αυτό που είχε βάλει στόχο ο κόσμος να χαλάσει. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ήταν το ότι δεν επέτρεπε ποτε στον εαυτό της να φανεί αδυναμη, όπως με τον Λάμπρο. Ο ξαφνικός και επώδυνος αυτός χωρισμός τους της είχε αφήσει βαθιά σημάδια πονου μέσα της καθώς αναπολουσε τις όμορφες στιγμές τους. Από την άλλη βασάνιζαν το μυαλό της ένα σορό ερωτήσεις. Τι είχε γίνει; Γιατί ξεκοψε έτσι ξαφνικά ; Μήπως έφταιγε αυτή; Όσο και αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να βρει απαντήσεις και όσο και αν θυμωνε μαζί του άλλο τόσο θυμωνε και με τον εαυτό της που συνέχιζε ακόμα και μετά απο τόσο καιρό να τον σκέφτεται.

Αρκετά χιλιόμετρα μακριά ο ζουσε πλεον ο Λάμπρος προσπαθώντας πάντα για το καλυτερο δυνατό στην σχολή του αφου έτσι θα έκανε περιφανο τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και τον πατέρα του. Είχαν περασει 1 χρόνος και 4 μήνες από τότε που είχε αποφασίσει να κόψει κάθε επαφή με την αγαπημένη του. Είχε πείσει τον εαυτό του πως αυτό ήταν το σωστό, πως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πραγματα για να είναι εκείνη ευτυχισμένη. Μόνο αυτό τον ένοιαζε να είναι ευτυχισμένη και ας βυθίζοταν εκείνος μέρα με την μέρα στην δυστυχία του μακριά της. Υπήρχαν φορές που πιστευε πως ο χρόνος θα τον γιατρεψει, πως θα σταματήσει να πονάει. Υπήρχαν όμως και μέρες που την σκεφτόταν συνέχεια, που εκλεινε τα μάτια του και η μορφή της εμφανιζόταν μπροστά του τόσο αληθινή τόσο όμορφη που του κοβόταν η ανάσα στην σκέψη ότι μόνο έτσι, μέσα από τα όνειρα του μπορουσε πλεον να την νιώθει δίπλα του.

Έτσι περνουσαν οι μέρες για το πρωην ζευγάρι. Θλιβερά χωρίς να έχουν κάτι πλεον να περιμενουν. Μέχρι που ένας θανατος θα ερχόταν να ταράξει τα νερά για έναν από τους δυο. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον θάνατο του Γιωργη. Το σχέδιο του Σέργιου, με την βοήθεια του πατερα του φυσικά, είχε μπει σε εφαρμογή μόλις βρήκαν την ευκαιρία θέλοντας να του πάρουν τη περιουσια. Αυτά τα τριάντα στρέμματα χωραφιών που είχε στην κατοχή του. Η κηδεία έγινε σε ένα κλίμα απέραντης θλίψης. Τα τρία κορίτσια βρισκόντουσαν μπροστά μπροστά αγκαλιά κοιτώντας με τα δάκρυα να θολώνουν τα μάτια τους. Λίγο πιο πισω ο Φανουρης προσπαθώντας να χωνέψει αυτό που έβλεπε. Το υπόλοιπο χωριό ήταν και αυτό συντετριμμένο πιο πολυ για τις τρεις αδερφές. Είχαν μείνει μόνες τους, χωρίς κάποιον άντρα στο σπίτι, από εδώ και πέρα τα πραγματα δεν θα ήταν ίδια.