~𝙄𝙩 𝙒𝙖𝙨 𝘼𝙡𝙬𝙖𝙮𝙨 𝙔𝙤𝙪~

~2~

Τον κοιτούσα από το κλειστό παράθυρο να προχωράει προς την είσοδο της πολυκατοικίας μου. Βγήκα από το δωμάτιο μου με γρήγορα βήματα για να πάω να ανοίξω την πόρτα.

"Ακόμα να φτιάξουν το ασανσέρ, έλεος" είπε μόλις έφτασε μπροστά μου βαριανασενοντας. "Λίγη γυμναστική δεν έβλαψε κανέναν μας" του είπα κάνοντας του χώρο για να μπει μέσα.

"Λίγη γυμναστική σου φαίνονται οι έξι όροφοι" μου είπε σηκώνοντας το φρύδι του. "Νόμιζα πως ήσουν σε καλή φόρμα" του χαμογέλασα και έκατσα στον καναπέ.

"Είμαι σε καλή φόρμα για άλλα πράγματα" είπε όλο νόημα. "Και δεν μου λες, τι σε φέρνει στο σπίτι μου τέτοια ώρα;" τον ρώτησα για να αλλάξω το θέμα.

"Τίποτα μωρέ, απλά βαριόμουν και είπα ' χμμμ τι να κάνω, ας πάω στο σπίτι της Άριας να δω τι κάνει ' και να που είμαι εδώ" μου απάντησε και στο τέλος μου χαμογέλασε. Σταύρωσα τα χέρια μου και τον κοίταξα με μισόκλειστα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω άμα με κοροϊδεύει.

"Μου κάνεις πλάκα... έτσι;" ήμουν ακόμα αβέβαιη "δεν καταλαβαίνω γιατί το λες αυτό" συνέχισε να έχει την ίδια έκφραση. Όταν με είδε να μην απαντάω σοβάρεψε απότομα. "Ω έλα τώρα, πως γίνεται να πιστεύεις ότι θα έχανα τον πολύτιμο ύπνο μου και θα ερχόμουν μέχρι εδώ για αυτόν τον λόγο"

"Δεν ξέρω, σε έχω ικανό για όλα"  ανασήκωσα τους ώμους μου. Έκατσε και αυτός απέναντι μου.

Μείναμε για λίγη ώρα αμίλητοι. Κοιτούσα το κενό χωρίς να σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο. Ένιωσα ένα τράνταγμα και τον καναπέ να βουλιάζει. Γύρισα το κεφάλι μου για να δω τι συμβαίνει. Τον είδα να με κοιτάει στα μάτια χωρίς να λέει κάτι.

"Πώς κι από δω;" αποφάσισα να σπάσω πρώτη την σιωπή.

"Έχει καλύτερη θέα από εδώ" δεν απάντησα.

"Από εδώ φαίνεται καλύτερα η τηλεόραση" είπε και τεντώθηκε για να πάρει το τηλεκοντρόλ. Έμεινα να τον κοιτάω όσο άλλαζε τα κανάλια. "Καρφώνεσαι" τον κοίταξα με ένα ερωτηματικό βλέμμα. "Τι;"

"Το ξέρω ότι είμαι κούκλος αλλά-" όταν κατάλαβα που το πήγαινε τον βάρεσα στο μπράτσο με αποτέλεσμα να πέσει το τηλεκοντρόλ από τα χέρια του.

"Αουυ" αναφώνησε και άρχισε να τρίβει το σημείο που τον βάρεσα. "Αυτά παθαίνεις όταν λες βλακείες, τώρα θα μου πεις επιτέλους γιατί ήρθες τέτοια ώρα εδώ;" Περίμενα να μου απαντήσει.

Κοίταξε την ώρα και αμέσως σοβάρεψε.

'4:30.'

"Ήρθε η ώρα" Σήκωσε το τηλεκοντρόλ από το πάτωμα και άλλαξε σε ένα συγκεκριμένο κανάλι.

"Για ποιο πράγμα;" Δεν πήρα απάντηση. "Αχιλλέα για ποιο πράγμα ήρθε η ώρα;"

"Θα μου πεις τι συμβαίνει;"  μου έκανε νόημα να κάνω ησυχία και συνέχισε να κοιτάει επίμονα μπροστά του.

Αποφάσισα να τον εμπιστευτώ και γύρισα όλη την προσοχή μου στην τηλεόραση.