Düz Zihinler (Flat Minds) Bill Cipher Hikayesi

Bölüm 1: Kayıp İsim

Yazar Notu
Kapakta dediği gibi- bu kayıp anlar ve Düz Zihinler'de yer bulamamış parçaların bir koleksiyonu olacak. Ayrıca önerilere de açığım çünkü neden olmasın, yani hey. Eğer bir fikriniz varsa, bana bir satır bırakın!

(Bundan esinlenilmiş diğer işleri görmek için işin sonuna bakın.)

Benim Notum
Sonunda başlıyoruz!! Yine aynı şekilde bölümler her hafta cuma günü gelecek şekilde olacak, bu bölüm hariç. Bu bölüm Dipper ve Mabel'ın doğumgününde sizlerle buluşmuş oldu! İkizler 23 yaşına girdi, inanabiliyor musunuz? Bugün epey duygusal geçecek sanırım...

Bölüm 1: Kayıp İsim

Görmek istemeyenden daha kör adam yoktur.

---

Ona ilk gözünü sürdüğü anda oğlunu tutamayacığını biliyordu.

Çerçevesi hala hassastı, sertleşmek ve belli olmaktan uzaktı, ama şimdi bile- yenidoğan ağlarken ve kıpırdanırken, bodur uzuvlarıyla ortalıkta dolanırken- onun kocasınınkine hiç benzemediğini görebiliyordu. Tabanı çok daha genişti, uzunluğu diğer iki kenarına eşti. Baktığı şey bir İkizkenar falan değildi.

Bu bir Eşkenar'dı.

''Mephis...''

Lou'nun sesi kısık ve emin değildi, konuşurken hep olduğu gibi. Uysal bir adamdı, hep öyle olmuştu. İkisinin de bildiği şeyi konuşmaya cüret edemedi, ikisinin de gördüğü şeyi.

Ama onu görmeyebilirdi, sadece biraz daha. Uzağa döndü, tekrar Lou'ya. ''Hayır. Söylemek için çok erken,'' dedi, sesi çoktan en özünde hissetmeye başladığı acıya rağmen sertti. ''Henüz kimseye söyleme.''

''Saklayamayız-''

''Hiçbir şey saklamıyoruz. Sadece çerçevesi belirginleşmeye başlayana kadar bekleyeceğiz,'' diye sözünü kesti. ''Bana battaniyeyi ver.''

Onu yenidoğanın etrafına sardı, sıkıca, ve uykuya dalması için ninni söyledi. Gelecek bir kaç gün içinde, kimsenin onu battaniye olmadan görmesine izin vermedi. Onlara sadece dikkatli olduklarını söyledi, çocuğun hasta olduğunu ve soğuk almaması gerektiğini. Bu bir yalandı, tabii ki: hasta olmaktan uzak, çocuk sağlıklı ve dikkatli ve asla uzun süre sabit durmuyordu. Biraz daha büyümüştü, biraz daha güçlenmişti- ve kalmıştı, açıkça, bir Eşkenar olarak. Güzeldi ve mükemmeldi ve o bundan hiç keyif almıyordu.

Lou snunda onun hakkında tekrar konuştuğunda bir haftalıktı.

''...Çerçevesi değişmeyecek. Ona bakması için Kurul'u getirmeliyiz.''

''Bu olursa ne olacağını biliyorsun.''

''Eşkenar sınıfının bir parçası olarak daha iyi bir hayatı olacak. Onu iyi bir aileye verecekler. Doğru yetiştirecekler. Bu bizim verebileceğimizden daha fazlas- ve ya çerçevesi bizim yüzümüzden değişirse?''

''Onu uzağa götürecekler.''

''Bunu her türlü yapacaklar. Eğer şimdi olursa daha kolay olur. Mantıklı ol.''

Birkaç anlığına hiçbir şey demedi ve sadece çocuğa baktı, beşikte kıvranan ve ayaklarına ulaşmaya çalışan çocuğa. Bir anlığına, sadece bir anlığına, bir şey almak için cezbedildi -herhangi bir şey- ve ona vurmak için. Öldürecek kadar değil, ama sakatlayacak kadar, alt kenarını kısaltacak kadar ve onu onlar gibi bir İkizkenar yapacak kadar. O zaman onu almazlardı. Oğlunu yetiştirebilirdi.

Ama ayrıca onun daha iyi bir yaşam şansını da almış olurdu, ve tabii ki bunu yapamazdı. Gözünü kapattı, ve tekrar açtı. Bir anlık delilik geçmişti, arkasında başka bir şey bırakarak, içinde ağır duran bir şey.