Filip i ...

20 luty 2021- Koniec.

Obudziłem się rano przytulony do Emilki. Pocałowała mnie w czoło.

-Nie śpisz?- Zapytałem szeptem.
-Obudziłam się akurat.- Odpowiedziała cicho.
-Wszyscy śpią?- Zapytałem ją na ucho.

Pokiwałam mi tylko głową, a ja pocałowałem ją w usta. Uśmiechnęła się tylko. Po jakimś czasie reszta osób obudziła się. Zjedliśmy śniadanie. Poszliśmy do energylandi. Zjeżdżaliśmy z różnego rodzaju kolejek. Emilka siedziała zawsze obok i trzymała mnie za rękę. Chodziliśmy tak po placu. Przechodziliśmy obok takiej budki. Było można wygrać tam misie.

-Wygrasz mi takiego?- Zapytała wskazując na misia i patrząc na mnie.
-Oczywiście.- Odpowiedziałem pewny swojej wygranej.

Niestety nie udało mi się wygrać. Nie zaimponowałem jej. Czas jakoś mijał. Stwierdziliśmy, że będziemy wracać do hotelu. Szliśmy chodnikiem parami. Musieliśmy przejść przez pasy. Ja z Emilką zamykaliśmy całą grupę. Nagle zauważyłem samochód pędzący prosto na nas. Spojrzałem na Emilkę i widziałem strach w jej oczach. Popchnąłem ją od razu jak najmocniej potrafiłem. Sam nie zdążyłem już uciec. Auto wjechało prosto na mnie. Wylądowałem kawałek przed samochodem. W tym momencie zamknąłem oczy. Słyszałem wszystko. Ale nie byłem w stanie nic zrobić. Wokół mnie słyszałem ludzi. Zaraz przytulił się ktoś do mnie. Była to Emilka. Wszędzie rozpoznałbym jej perfumy. Zaraz robiło się ciszej i ciszej. Aż w końcu nie słyszałem nic. W pewnym momencie przed oczami widziałem czerwono niebieskie światła, które migały. Zrozumiałem, że przyjechała karetka. Ocknąłem się na sali. Byli przy mnie wszyscy. Nie mogłem nic zrobić. Emilka rzuciła mi się na szyje.

-Kocham cię.- Powiedziałem cicho.

Spojrzałem na nią. Nic chyba jej nie było. Uspokoiłem się.

-Też cię kocham... Filip?- Powiedziała po czym wszystkie maszyny zaczęły piszczeć.

Zamknąłem oczy. Słyszałem jej krzyki. Słyszałem krzyk lekarza. Ostatni krzyk jaki słyszałem to płacz Emilki na korytarzu. Chwilę później nie słyszałem nic. Dosłownie nic.

Koniec