Verlangen op drift #1

10. Rinke

De spiegel liegt niet, ondanks dat ik me ontzettend dankbaar voel dat ik weer kan zeilen, voel ik me kut. Ik ben nog steeds niet helemaal fit. Niet ziek of zo, maar zeker niet fit. Het gaat een beetje op en af. Mijn reflectie registreert dat mijn ogen niet helder staan, eerder vermoeid. 

En dan is er nog Wout. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hem verkeerd had ingeschat nadat ik de binnenkant van zijn autodeur raakte. Het is niet een slechte vent. Zeker niet. Maar ik moet uitkijken dat ik me niet te veel laat meeslepen door mijn gevoel en zijn woorden. Ik neem een slok water en probeer weer tot mezelf te komen. Ik voel zijn hand in mijn nek nog op mijn huid branden. Al was het moment maar kort, mijn huid is nog aangenaam warm. 

Mijn mobiel bliept, ik pak hem uit mijn jaszak en zie een bericht van Almer binnenkomen. "Zo te zien gaat het goed bij jullie. Fijn te horen dat Wout het allemaal goed in de smiezen heeft. Succes daar!" Ik kijk even naar de foto van Wout die breed lachend aan het roer staat en die ik eerder naar Almer heb geappt. Het is een onwaarschijnlijk knappe man, bedenk ik me. Maar zo totaal niet het type waar ik me doorgaans tot aangetrokken voel. Op wat voor type man val ik dan eigenlijk? Mijn ervaring met het andere geslacht is nou niet direct uitgebreid te noemen. Voor het ongeluk heb ik natuurlijk wel wat vriendjes gehad, maar verder dan hier en daar een gestolen kusje of wat flikflooien is het bijna nooit gekomen. 

Behalve met Bern. Ik leerde hem kennen vlak voor het ongeluk en hij was mijn eerste vriendje met wie het verder ging dan wat rotzooien. Hij heeft nooit iets van zich laten horen toen ik uit het ziekenhuis weg kwam, wist waarschijnlijk niet hoe hij met de situatie moest omgaan. En neem het hem eens kwalijk! Ik wist zelf nauwelijks hoe ik ermee om moest gaan en daarbij, wie wil er nu iemand die zo beschadigd is. Zowel fysiek als mentaal. 

Ik schud de herinnering van me af en na nog een slok water ga ik weer richting het bovendek. Als ik in de gezelschapsruimte de irritante gast tegen het aanrecht zie hangen in de kombuis, met een flesje bier aan zijn lippen en een half dozijn gekoelde flesjes op het aanrecht, voel ik me boos worden. 

'Zeg schoonheid, ik en mijn collega's hebben eigenlijk wel zin in een biertje. Wat zeg je, zullen we er alvast eentje doppen voor we terug in de haven zijn?' Hij slaat in afwachting van mijn antwoord zijn gespierde armen voor zijn borst langs. Ik kijk even om me heen, er is geen enkele collega te bekennen en ik voel me een beetje ongemakkelijk worden. 

Ik zet de armen in mijn zij en kijk hem volhardend aan 'volgens mij heb ik vanmorgen de spelregels van dit tochtje duidelijk uitgelegd! We drinken als we weer terug in de haven zijn, geen seconde eerder. Maar blijkbaar heb jij dat deel van het palaver vanmorgen gemist.' 

In zijn ogen zie ik dat hij is uitgedaagd. 

'Dan stel ik voor dat wij samen een glaasje sap delen. Kapitein Rob red zich vast wel even alleen aan het stuur en dan kunnen wij elkaar wat beter leren kennen.' Om zijn woorden kracht bij te zetten, zet hij zijn biertje met een klap op het aanrecht en grijpt het pak vruchtensap wat ernaast staat. 

Mijn mond valt open van verbazing over de brutaliteit van deze man. Wat heeft ervoor gezorgd dat hij denkt dat ik interesse in hem heb? Idioot! 'Luister eens even, ten eerste staat WOUT aan het ROER en hij redt zich inderdaad prima! Ten tweede heb ik totaal geen interesse om jou beter te leren kennen, niet met en niet zonder een sapje. Ik stel voor dat jij je weer bij je collega's voegt en mij verder met rust laat.' Daarop been ik zonder om te kijken naar buiten. Ik kook van woede, wat een verschrikkelijke blaaskaak. Wat bezielt zo'n man. Als hij me had willen versieren, had hij op zijn minst eerst een fatsoenlijk gesprek met me kunnen aanknopen. Ohw, jakkes nee! Deze griezel is eng. Zijn waterige, felblauwe ogen priemden dwars door me heen en door zijn kale hoofd en puntige kin leken ze een nog hardere uitdrukking te hebben. Voor sommige vrouwen zal hij vast erg aantrekkelijk zijn, maar zijn enge gluiperige ogen en lijzige, ietwat hoge stem doen me de rillingen over de rug lopen. Brrr, geen denken aan, al was het de laatste man op aarde.