Kermis

Mama had haar vlechtjes zorgvuldig vastgemaakt. Ze zaten strak ingevlochten over haar hele hoofdje zodat haar haren niet door de war zouden waaien. Zo konden haar haren niet vies worden. Het deed altijd wel pijn, als mama haar haren vlocht, maar het was wel heel erg mooi. Vandaag ging ze naar de kermis, samen met opa. Ze zouden in de attracties gaan, van die leuke spelletjes doen en lekkere snoepjes kopen. Zoals ze al jaren deden. Ze kon niet wachten tot hij zou komen om haar op te halen! Zenuwachtig zat ze op de bank te wachten, terwijl haar beentjes op en neer schommelden. Ze woonde niet erg ver van de stad, als ze haar oren spitste kon ze de muziek zelfs horen. Na een paar minuten, die uren voor haar leken te zijn, klopte opa eindelijk aan het raam. Enthousiast zwaaide ze naar hem en ze dronk snel het laagje ranja dat nog in haar glas stond op. Mama had de deur al open gedaan en hield haar jas voor. In alle drukte zou ze bijna vergeten haar jas aan te doen, ook al was het best koud. Opa tilde haar op de bagagedrager van zijn fiets, mama gaf haar nog een kusje en toen gingen ze op pad.

Het was waarschijnlijk maar twee minuten fietsen naar de stad, maar in haar beleving duurde het veel langer. Het begon al te schemeren, dit was het eerste jaar dat ze echt ’s avonds mocht gaan. Wel samen met opa, maar dat was altijd zo. Nu ze acht was, mocht ze in het donker naar de kermis. Daar was ze trots op, want sommige kinderen uit haar klas mochten dat nog niet. Opa remde en zette zijn fiets tegen het hekje aan achter het winkelcentrum. De muziek kwam duidelijk veel dichterbij en de glimlach op haar gezichtje werd nog groter. Samen liepen ze via het winkelcentrum naar de andere kant van de stad. Met grote ogen keek ze naar alles wat zich daar afspeelde, het was zo groot en zelfs nog extra mooi in het donker! Terwijl ze verwonderd om zich heen keek, vroeg opa of ze eerst maar een rondje zouden lopen. Als antwoord op zijn vraag knikte ze heftig ja. Onder de indruk van alle lichten, het geluid en de grote hoeveelheid mensen kon ze bijna niet kiezen waar ze het eerst in zou willen gaan. Opa stelde de draaimolen voor. Nee, daar was ze al véél te oud voor. Het spookhuis, daar wilde ze in. ‘Weet je het zeker? Het is best eng hoor!’ had opa haar nog gezegd.

Eng. Ze vond het helemaal niet eng. Ze vond het niet eng totdat ze in het groene karretje stapte en met haar warme handen om de ijzeren stang klemde. Toen werd het toch best eng. Ze was nog nooit eerder in het spookhuis geweest, ze wist niet wat er ging gebeuren. Opa sloeg zijn arm om haar heen. ‘Het komt wel goed,’ zei hij geruststellend, ‘het valt best mee.’ Ze glimlachten even naar elkaar en toen vertrok het karretje de duisternis in. Het viel eigenlijk nog best wel mee. Als je goed keek kon je best zien dat alles nep was, maar ondanks dat feit schrok ze toch nog behoorlijk toen het karretje ineens opzij kantelde. Daarna werd hij gelukkig weer rechtop getrokken. Ze bleef zitten, het was allemaal toch niet echt, het was toch zo gemaakt, dacht ze. Totdat opa ineens van haar zijde verdween en zijn arm, die hij eerst nog stevig om haar heen geslagen had, met ruw geweld werd weggetrokken.

Ik kon me niet verzetten. Het was niet mogelijk, mijn lichaam is niet meer zo fit als dat het vroeger was. Ik kon enkel toekijken hoe mijn kleindochter naar beneden werd getrokken. Het karretje dat plots opzij viel, is nog steeds op mijn netvlies gebrand. Ik leg mijn eigen arm, die nu ingezwachteld is op de leuning van mijn schommelstoel en terwijl ik eigenlijk mijn koffie wilde pakken, viel mijn oog op een krantenbericht.

‘GRUWELIJK KERMISONGEVAL OP TILBURGSE KERMIS

Op de zomerkermis in het centrum van Tilburg is een persoon om het leven gekomen en een persoon zwaargewond geraakt, bij een ongeval in een attractie die in de volksmond ‘het spookhuis’ wordt genoemd. Het ongeval vond plaats op woensdagavond 13 juli, rond acht uur. Tijdens de rit is een van de karretjes op onverklaarbare wijze van het spoor geraakt en vervolgens zo’n vijf meter naar beneden gestort. Hulp kon niet meer baten voor de eerste passagier, een achtjarig meisje. De tweede inzittende is met onbekend letsel naar het ziekenhuis gebracht. Wat er precies is gebeurd wordt nog onderzocht. De politie gaat uit van een technische fout, maar er gaan veel geruchten de ronde dat er andere personen bij betrokken zijn.’

Hij wist het wel, hij had het direct al geweten. Er waren andere personen bij betrokken. Personen was het goede woord, menselijk was het wezen dat hem uit het karretje sleurde niet.