-ზაფხულია ყველა ისევენებს სად და სად არ დადიან მე კიდე სოფლეში უნდა წავიდეე?
-ელისაბედ!
-სოფელში რა უნდა ვქნაა
-ქათმებს სზდიე
-დედა!
-არაფერი არ გიჭირს დამიჯერე კარგად დაისვენებ
-ერთადერთი კარგი რაც იქაა ეს ბებიას გაკეთებული საჭმელი
-ხოდა ბებიას გაკეთებული საჭმლების გამო წადი რა პრობლემაა
ბოლოს მაინც დამაძალეს სოფელში წასვლა სანამ ჩემ ისტორიას მოგიყვებოდეთ მინდა გაგააცნოთ ჩემი თავი
მოგესალმებით მე ვარ ელისაბედი 16 წლის დიდად არ გამოვირჩევი სხვებისგან შავგრემანი მუქი მოკლე მხებამდე ყავისფერი თმებთ ყავისფერი თვალებით მოკლედ რომ ვთქვათ ერთიშეხედვით ჩვეულბრივი გოგო ვარ მაგრამ არის ერთი რამ რითაც სხვებისგან გამოვირჩევი ვცხოვრობ დედასთან როცა 9 წლის ვიყავი მამა წაიდა და უკან არ დაბურნებულა მიუხედავად ამისა მამა ძალიან მიყვარს არც ვიცი სადააა როგორ არის ცოცოხალია თუ არა მაგრამ ვიცი რომ მასაც ძალიან ვუყვარდი დედა მამაზე არაფერს არ ამბობს ბევრი რამ არც მე მახოვს უბრალოდ პატ პატარა მოგონებები ყველაზე კარგად რაც დამამახსოვრდა ეს კულონია რომელიც მამამ მაჩუქა და მითხოვა რომ არასდროს არ მომეხსნა მეც არ ვიხსნი კულონზე მგელია გამოსახული შეიძლება ეს ერთერთი მიზეზია იმისა რომ ეს ცხოველები მიყვარს დედა სულ მეუბნებოდა რამ შეგაყვარა დაუნდობელი მხეცებიო მაგრამ მის ნათქვამს არასდროს არ ვაქცევდი ყურადღებას იმ დღის მერე რაც მამამ კულონი მომცა ის არ მინახია დედას წლებია ვეკითხები მაგრამ ყოველ ჯერზე სიჩუმაე ბებიასაც ვეკითხებოიდი მაგრამ ისიც ცდილობდა თავი აერიდა მეც ვცილობდი ჩემი კითხვებისთვის პასუხის მოძებნას მაგრამ უშედეგოდ იმის მერე რაც მამა წავიდა რაღცაბეი მელანდებოდა წითელი თვალები პატარა გოგონა უცნაური არსებები შავი ჩდილი მათი არ მეშინოდა მაგრამ ის წითელი თვალები... მუდამ მაშინდება ჯერ სიბნელის მეშინოდა მაგრამ ეს შიში დავძლიე იმის მერე რაც მივხვდი რომ ეს არსებები სიბნელეში არ ჩნდებოდა არამდ როცა მარტო ვიყავი და სიჩუმე იყო ასე განვითარდა ჩემი ერთდაერთი შიში სიჩუმე როცა წამოვიზარდე რათქმაუნდა უკვე არაფერი არ მელანდებოდა არც წითელი თვალები არც გოგონა მაგრამ მოგონებები და სიჩუმის შიში მაინც დარჩა ზოგჯერ გავიფიქრებდი ჩემთვის ბავშური ფანტაზია იქნებოდათქო მაგრამ მე თვითონ არ მჯერა ჩემი სიტყვების იყო უცნაური სიზმრები კოშმარები ყოვლე ჯეზე ვიღაცა მომსდვეს მაგრამ დროთა განმალობაში ისინიც გაქრნენ ჭკვიანი ბავში ვიყავი ვიცოდი რომ ჩემ ნატქვამს არავინ არ დაიჯერებდა იმის მუხედვითდ რომ ერთხელ დედას მოვუყვი და მან უბრალოდ პასუხად გამცა უბრალოდ ბავშური ფანტაზიები ამის შემდეგ არაფაერზე არავისთან არასდროს არ მომიყოლია ამის შესახებ.
