A-wolf

H13: Als je A zegt moet je ook B zeggen.

H13: Als je A zegt moet je ook B zeggen.

Anna keek Ank nu voor het eerst aan na haar verdwijning. Haar ogen vol verdriet en pijn en ergens misschien ook wel een beetje hoop. Ze staarde totdat Ank haar harige hoofd weg waande.

"Je had gewoon weg kunnen lopen!" Riep Ank boos naar Anna.
"Je had hier godverdomme gewoon bang voor moeten zijn en mijn fucking verhalen moeten geloven!" Schreeuwde Ank nu vol boosheid.
"Nu is het te laat!" Ank haalde even diep adem "als ik mezelf zo laat zien aan iemand moet ik die martelen door het vel van diegene er af te pulken daarna in stukjes opeten en het belangrijkste, de botten in de grot begraven! Anders kan ik me niet meer vertonen als mens! Anders kan ik al helemaal geen normaal leven lijden! Als ik jou nou niet.... moet ik voor altijd in deze grot blijven wonen!"

Anna keek Ank vol schrik aan. Dit kon ze toch niet menen?

"Waarom laat je jezelf dan zo zien?" Vroeg Anna. Ank twijfelde.
"Omdat ik ook wat moet eten!" Brulde Ank "Ik kan voor een paar maanden op mensenvoedsel leven maar om te overleven heb ik ook ooit een lekker sappig mens zelf nodig!" Bij deze gedachte likte Ank langs haar lippen.

"Jij gaat me niet opeten je bent mijn beste vriendin!" Vertelde Anna Ank "je kan niet zomaar alles wat we hadden, de vriendschap die we hadden op deze mannier uit elkaar rukken!" In de tijd dat Anna het woord had keek ze vlug rond. Ze zocht een weg om te ontsnappen. Langs Ank kon niet en er was ook niets dat haar op een andere mannier kon helpen. De enigste weg die ze nog niet had gecheckt was verder de grot in. Maar als ze dat wilde checken moest ze haar hoofd eerst in die richting draaien en zou Ank sowieso doorhebben dat Anna probeerde te ontsnappen

Ank begon spottend te lachen "Dénk je nou echt dat ik alles meende? Ik geef toe ik had je nodig... om goede cijfers te halen voor wiskunde!!!" Hierbij begon Ank keihard te bulderen van het lachen en Anna voelde zich ernstig gekwetst.
"En weet je? Dat is niet het enige. Er is nóg iets waar ik je nodig voor had. Alhoewel elk gezond mens een kans had." Ank grijnsde.
"Nee stop! Ik wil het niet horen!" Schreeuwde Anna en ze stopte haar vingers als een 3 jarige in haar oren en schreeuwde zo hard als maar kon. Ook al wist ze dat Ank sterk genoeg was en waarschijnlijk ook hard genoeg kon brullen zodat Anna het op een of andere mannier toch zou horen.

Ank legde haar linker hand (oftewel klauw) op Anna 's mond. Anna probeerde er in te bijten maar ze rook een verschrikkelijke stank. Dus ze duwde zo hard als ze maar kon tegen Ank's arm aan om de meurende hand van haar mond weg te halen.
"Wil je dan echt niet weten waarom ik jóu heb uitgekozen om mijn slachtoffer te zijn?" Siste Ank.

Anna ontspande haar spieren en de hand ging van haar mond af. Meteen hapte Anna naar adem. Maar er was iets wat ze echt wilde weten dus ze probeerde Ank nu even niet te beledigen. Niet dat ze echt bang was dat Ank daardoor haar verhaal niet af zou maken maar ze wilde geen onnodige risico's nemen.

Ank zweeg en Anna begon haar geduld te verliezen. Na een minuut die leek op een uur hield Anna het niet meer.
"Nou vertel op!" Schreeuwde Anna boos in het gezicht van Ank.
"Ow, je wilt het dus toch weten?" Vroeg Ank met een grijns op haar gezicht.
"Ja, als je A zegt moet je ook B zeggen!" Riep Anna om het nog eens goed duidelijk te maken.

"Ten eerste, je hebt lekkere, dikke, strakke benen," Ank wachtte even op een walgende reactie van Anna maar die kreeg ze niet "maar het belangrijkste is dat je er zo van overtuigd was dat A-wolf niet bestond, ik kon daar niet tegen vooral omdat je mijn naam beledigde." Nu kreeg Anna de walgende blik in haar ogen en haar mond viel open.

"Godverdomme die A komt gewoon van Ank!" Riep Anna uit.