Oyun oynuyordum ve birden kapı çaldı. Siteden arkadaşlarım beni çağırıyor. Aslında inmek istemiyorum ama kabalık olmasın diye indim. O yemyeşil çimlerin arasında kocaman bisikletlerimizi sürdük. Harikaydı! "Biz bir youtube kanalı açıcaz sende bizimle birlikte videolar yapmak istermisin? " dediler. "Bende bu konuyu anneme sormam gerek." dedim. Aslında annemin bu konuyla ilgili düşündüklerini biliyorum. Kesin "hayır" diyecek. Fakat sormanın bir zararı olmaz. Gidip konuştum her şekilde ikna etmeyi denedim ama hep aynı şeyi söyledi "Hayır! Tanımadığın insanlar seni orada görebiliyor."Doğrusunu söylemek gerekirse bu konuda biraz haklıydı. Ama ... Yine de çok üzüldüm. Az kalsın ağlıyacaktım ama bunu söyleyeceğini biliyordum. Cevabın bildiğim sorulara üzülmem artık bana saçma geliyor. Yapmak istemiyorum! Ama kendimi kontrol de edemiyorum! Keşke kendimi kontrol edebilseydim en azından o zaman kendimi hem bu kadar üzmez hem de kemdimi bu kadar yıpratmazdım.
Haksızmıyım? <3 < 3 <3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sorun Bende Değil, Sende
RandomHepimiz biliyoruz ki annemiz neye evet neye hayır der. Ama yinede annemize sorarız. Annemiz hayır dediğinde de saçma bir üzüntüye kapılırız. Sizce bu duygu iyi mi yoksa saçma bir duygumudur? Hadi gelin bu konuyu konuşalım!
