Restoran tam düşündüğüm gibi şık ve harika bir yerdi. Hafif ışıklandırması ortaya romantik bir hava katıyordu. Tamamıyla nefes kesici diyebilirdim. Mermer bir zemin ve duvarlara asılmış İstanbul resimlerle dizayn edilmişti. Masalar saten kumaşlarla kaplanmıştı ve yemek güzel porselen tabaklarda servis ediliyordu.
-''Mekandan hoşlandın mı ?'' diye sordu Çağdaş etrafı incelediğimi görünce.
-''Evet, hoş bir restoran.'' dedim gülümseyerek.
Çağdaş bana bir şey sormak üzereyken garsonlar ana yemeği getirdi.
-''Aş evinde gönüllü olarak çalıştığını söylemiştin nedenini öğrenebilir miyim ?''
Yüzünde ki farklı ifadeden bununla ilgilendiği açıkça anlaşılıyordu. Çatalımı ve bıçağımı alıp tavuğumu kesmeye çalışırken nasıl cevap vermem gerektiğini düşünüyordum.
-''Yardıma muhtaç insanlara yardım etmeyi seviyorum. Bunu şimdiye kadar anlamış olmalıydınız Çağdaş Bey.''
-''Evet, ama aptalca bir soru muydu ?''
-''Zor bir çocukluk geçirdim. Bana yardım edecek kimsem yoktu.''
Söylediklerimi öyle özen ve ilgiyle dinliyordu ki şaşırmıştım açıkçası. Benimle iletişim kurmak, konuşmak için elinden geleni yapıyordu.
-''Peki ailen. Onlar sana yardımcı olmadı mı ?''
Bakışlarımı ondan uzağa restoranın en köşesinde ki bir çiçeğe çevirmiş dikkatimi ona vermiştim. Bu konu da doğru kelimeleri seçmem gerekiyordu.
-''Annem ben 6 yaşındayken kanserden öldü. Babam ise 18. yaş günümden 2 gün önce ölen bir alkolikti.''
Yüzünde ki ifade birden değişmişti. Gergin yüz hatları birden yumuşamıştı.
-''Bu yüzden mi dün gece bana yardım ettin. Alkolik olduğumu mu düşündün ?''
Yemeğimden son lokmamı aldıktan sonra çatalı tabağın yanına bıraktım.
-''Hayır. Babam içtiği gecelerden birinde kendi kusmuğunda boğularak öldü. Ertesi sabah onu ölü olarak buldum. Aynı kaderi paylaşmanı istemedim sadece. İnsanlar böylesine bir olayın ne kadar zor olduğunu anlamıyor. Bütün hayatım boyunca annemin ölümünden sonra kendini alkole bağlayan babama baktım. O yüzden insanlara yardım etmek bende alışkanlık haline geldi.''
Ne söyleyeceğini bilmiyordu. Sanırım onu şoka uğratmıştım. Bardağını kaldırdı ve aynısını yapmam için bana işaret etti.
-''Pekala. Dün gece ki yardımın için teşekkür ederim. Sabah seni mutfakta bulduğumda ne kadar sinirli olsam da sana minnettarım.''
-''Rica ederim.'' dedim gülümseyerek.
Restorandan çıkarken birkaç kadının Çağdaş'a gözlerinde şehvet dolu bir duyguyla baktığını gördüm. Yanlarından geçerken bazıları dudaklarını yalıyordu. Diğerleri ise gözleriyle baştan aşağı süzüyordu. Oldukça mide bulandırıcı bir durumdu. Hemcinslerim kadar aptal olmadığım için şanslıydım. Ama neden yaptıkları belliydi. Şüphesiz ki hayran olunacak bir adamdı. dışarı yürüdükten sonra ona doğru döndüm.
-''Biraz dondurma ister misin ?'' diye sordum.
Suratıma sanki deliymişim gibi şaşkınlıkla baktı.
-''Dondurma istemiyorum. Önce seni evine bırakacağım sonrada gitmem gereken bir yer var.''
Evet, yine kabalığı baş göstermişti. Çok sürdüğüne şaşırmak gerekirdi zaten.
