Czterdziestoletnia miłość

 Wczoraj widziałem miłość, ale tą prawdziwą. Była przepełniona nostalgią, starsza, lecz nie przestarzała. Widząc ją widziałem czterdziestoletnią miłość, pełną sentymentu, zadbaną i co najważniejsze - niezapomnianą.
 Darzyła się uśmiechem, poprawieniem kołnierza, zalotnymi komentarzami i niezliczonym chichotem. Ani razu nie była wredna, troszczyła się o siebie jeszcze bardziej, jakby widziała zmarszczone i drżące ręce.
 Jestem w stanie stwierdzić, że stała się taka przez nieustanną pielęgnacje, ona także nie zapomniała, kto o nią dbał, by emanowała swoim wdziękiem. Och jak pięknie podawała sobie ręce, pamiętała kroki do ulubionych utworów, recytowała młodzieńcze wiersze.
 Nie siedziałem z boku, byłem od razu naprzeciwko, a ona? Cóż, zapomniała, że cokolwiek lub ktokolwiek jest w pomieszczeniu. Zapomniała o tym, że w ogóle jest jakieś pomieszczenie. Nie odrywała od siebie wzroku, niczym wpatrzony w lustro narcyz.
 Niesamowite jak rosła w duchu, oraz jak jej ciężar zmuszał do garbienia, wywoływał ból stawów, czy setki zmartwień. Nie zawsze była łatwa...
 Ale urosła dzięki temu i teraz dbała, kiedy zapomniana nie miałaby szans w rywalizacji ze skrzypiącymi podłogami, kukułką od zegarka, czy jego wskazówkami. Szczęście w zamian wypisała na twarzy.
 Teraz wiem, że widziałem prawdziwą miłość, tą niespisaną na straty. Każdy moment był piękny, każda drobnostka była piękna, bo najbardziej wypełniała ją... wdzięczność.