THE MISSION

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6⁰

Έπιασα το πιστόλι μου και τον πυροβόλησα τρεις φορές στα πόδια του. Υπήρχαν σταγόνες αίματος παντού, στα χέρια μου, στο πρόσωπο μου. Το πουκάμισο μου όλο γεμάτο.

Αναστέναξα

" Και ήταν καινούργιο γαμώτο "

Σηκώθηκα. Ο χώρος ήταν χάλια. Όλα πεταμένα σπασμένα ξύλα, γυαλιά παντού στο πάτωμα. Τράβηξα τα μαλλιά που μου είχαν πέσει στο πρόσωπο προς τα πίσω. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν έξι σε λίγο έπρεπε να συναντηθώ με την Iris.

Γαμώτο.

"Alex" φώναξα τον φρουρό

" Ναι κύριε"

"Μάζεψε το πτώμα δεν θέλω να τον βλέπω μπροστά μου και πες να μου φέρουν μια αλλαξεια ρούχα, τώρα."

"Ασφαλώς κύριε" απάντησε και μέσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε

Δεν το πιστεύω πως εξάντλησα τον χρόνο που είχα και ασχολήθηκα με αυτό το απόβλητο. Τουλάχιστον θα ξαναδώ το πρόσωπο της. Πήγα στο μπάνιο και έκανα ένα γρήγορο, καυτό ντους.

Δεν κατάλαβα και εγώ πόσο γρήγορα ντύθηκα και έφτασα στο αμάξι μου με προορισμό το σπίτι της. Μετά από τόσα χρόνια την έχω παγιδεύσει και δεν πρόκειται να δραπετεύσει ότι και να κάνει.

Έχει αλλάξει τόσο πολύ. Αλλά πώς θα μπορούσα να ξεχάσω αυτό το πρόσωπο. Αυτά τα κάστανα ζωηρά μάτια, γεμάτα ζωντάνια και περιέργεια. Ήταν ο άγγελος μου. Την έβλεπα σαν θεό μου, όταν ήμασταν παιδιά και μια μέρα απλώς με εγκατέλειψε. Έφυγε όπως όλοι.

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και κάθισε στην πίσω θέση μαζί μου.

"Ελπίζω να μην καθυστέρησα;" Της είπα

" Όχι στην ώρα σου ήσουν"

"Λοιπόν που θες να πάμε;"

"Όπουδήποτε, δεν έχω θέμα"

Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής προς το εστιατόριο δεν έβγαλε λέξη. Απλώς καθόταν και κοιτούσε έξω από το παράθυρο.

Ήταν όμορφη.

Στα μάτια μου πάντα θα είναι όμορφη, ότι και να γίνει. Με τα κάστανα ίσια μακριά μαλλιά της πάντα να μυρίζουν σαν γιασεμί.

"Φτάσαμε" είπα

Απάντηση καμία, σαν να μην υπάρχω. Με νευριάζει πολύ όταν ο άλλος με αγνοεί πόσο μάλλον όταν το άτομο που με αγνοεί είναι η Iris.

Το εστιατόριο ήταν άδειο. Προφανώς επειδή το είχα νοικίασει. Δεν μου αρέσει η πολυκοσμία ούτε αυτή η βαβούρα συνοδευόμενη από κλεφτές ματιές και σχόλια.