Gece Yıldızı

5.

Yalanı sevmez, nefret ederdim. Şimdi abimin bana yalan söylemiş olma ihtimali bile sinirlenmeme neden oluyordu. Mutluyken, üzgünken, eğlendiğimde, sinirlendiğimde nerdeyse on üç yılımın içindeki bütün anılar da o vardı. 5 yılım hariç, o zamanlarda hayatımın en kötü yılları ve abim yanımda olamamıştı. Peki Selimle Melisa onların benden sakladığı bir şey mi vardı. İkisi de acayipti ama alışmıştım, garip gelmiyordu.  Düşüncelerimi bir kenara atıp Selime baktım hayla Cemilin yakasını tutuyordu. Daha fazla durmayıp Selimi engellemeye çalıştım, hızlı bir şekilde iteklenmem sonucunda sendeleyerek geriledim. Burağın aniden olduğu yerden kalkıp bize doğru yürüdüğünü gördüm. Arkasından da Barçın kalkıp geldi. Burak yanımda dururken Barçın Selimi tuttu.

"Selim, tamam dur! bırak gitsin." Selim sertçe Cemilin yakasını bıraktı.

"Onun için gelecekler Selim bunu sende biliyorsun..." hızla yanımdan geçip okulun çıkışına gitti. Kimin için neden geleceklerdi ben miydim konu. Barçın Selimi nerden tanıyordu. Selim bana döndü. Sinirli gözlerimle karşılaşınca afalladı.

"Ne...neden öyle bakıyorsun?" tek kaşımı kaldırıp kollarımı önümde bağladım. Şu an sinirlenip kavga etmek için hiç uygun bir yerde değildik. Arkadan Melisa koşarak yanımıza geldi.

"Ne oluyor burada?" Melisa ellerini Selimin yakasına götürdü "abi üstün başın dağılmış hep, kavgamı ettin sen?" yakasını düzelttikten sonra bana dönüp ne oldu der gibi baktı.

"Valla bende anlamadım biliyor musun, az önce ne oldu burada. Mesela o çocukla senin aranda ne gibi bir sorun olabilir?" sesim ve gözlerim ne kadar alaycı olursa olsun yine de burada sinirlenmemek için kendimi tutuyordum. Yüzüme öylece baktı...

"Ne bakıyorsun Selim yüzüme öyle cevap versene..." az öncekine göre bu sefer ciddileşmiştim. Selim hızla Melisaya döndü. Oda sinirlendiğimi anlamış olacak ki meraklı bakışlarını Selime yöneltti. 

"Cemil Merinle bir yere gitmek istiyordu hatta yanında Sema da vardı..." dedi imalayarak. Melisanın yüzünde dehşet vardı bu sefer. Bir an afallayıp "Ne?" diye sordu sesi titremişti. Neydi bu kadar korktuğu şey peki. Ayrıca Selim Cemili nasıl duymuştu? peki ya Semayı ne zaman görmüştü?

"Bana cevap vermeyecek misin?" iyice yaklaştım "Ne saklıyorsunuz benden?" Tek elimle Selimin yakasını tuttum, sesimde artık ürküten bir ton vardı. Benden bir şey saklanıyordu geldiklerinden beri  içimde saçma şeyler canlanıyordu. Kafamın içindeki seslerde buna sebep oluyordu. Bunun üzerine sınıfta da aynı şey olmuştu, iş şirkette de böyle sinirlemiştim normalde alaya alırdım her şeyi ama kontrolümü kaybediyordum, içim içimi yiyor gibiydi. Yine yüzüme baktı. Tam o sırada hem üniversiteden hem de liseden öğrenciler çıkmaya başladı. Selim yalandan gülüp "Yok ya prenses senden ne saklayacağız biz hiç bir şey saklar mıyız..." deyip tekrar güldü. Gözlerine baktığımda gözlerini kaçırdı. Yalan söylüyordu. Yakasını daha fazla sıktım. "Bana yalan söyleme. Sakın..."

"Şampiyon sakin ol ya..." Burak kolumdan tutmaya çalıştığında hemen elinden kurtuldum. "Abim de bir şey saklıyor mu?" bunu sorarken sesim titremişti. O bana yalan söylemezdi...

"Hayır bak abin senden hiç bir şey saklamıyor ama önde sakince gel konuşalım..."

"Yani siz ikiniz saklıyorsunuz..." Melisaya baktım gözlerini kaçırdı. Selime döndüm gene sustu. Az sonra kafayı yiyecektim. "Hop, hop, hop Merin!" arkamdan abimin seslendiğini duydum koşarak buraya geliyordu sanırım. Abim beni geriye doğru çekiştirip Selimden uzaklaştırdı.  Canda hemen arkasında sorgulayan gözlerle bize bakıyordu "Ne yapıyorsun?" diye sordu gür sesiyle

"Bırak!" sesim kısık ama sinirli çıkmıştı abimin kollarının arasından kurtuldum yerdeki çantamı alıp sırtıma taktım. "Ne oluyor size?" hiç bir şey söylemedim abime patlamak istemiyordum. Arkamı donüp hızlı adımlarla yürüdüm. "Merin! nereye gidiyorsun? dışarı senin için güvenli değil!" diye bağırdı arkamdan Selim. "Sanane!"  okulun bahçesinden çıkarken kulaklığımı kulağıma takıp yürümeye başladım...