Ons Kindje

38

25 maart 2022
Caro's Pov
Vandaag is de dag dat we Louise gaan vertellen dat Vince haar papa is. De laatste maanden ging het echt goed. Louise is helemaal gewend geraakt aan Vince en ik samen. En met mij en Vince gaat het ook echt super. Nog nooit beter geweest. De laatste tijd zitten we veel bij hem thuis. We hebben het al gehad over samenwonen. Maar daar zijn we nog niet helemaal uit..

Ik zit nu samen met Vince aan tafel. "Zullen we Louise erbij halen liefje?" Ik knikte. Het zal moeilijk zijn, maar het is tijd. En ik hoop echt dat ze positief reageert. "Het komt wel goed hoor lief. Echt." Ik keek Vince even aan en knikte dan weer. "Lou? Kom je even?" Riep ik dan. "Ik kom!" Lou kwam aangelopen en ging ook zitten. "Wat is er mama?" Vroeg ze. "Wel euhm.. wij moeten iets zeggen schat." Louise keek ons vragend aan. "Wat?"

"Je weet wat ik heb verteld over je papa.." "Ja. Dat die weg was voor die wist dat ik in jouw buik zat." Ik knikte. "Ja, inderdaad. Maar euhm.. je.. je.." Ik kan het niet. Ik krijg de woorden niet uit mijn mond. Snel keek ik naar Vince en hij knikte. "Weet je wat jouw achternaam is?" "Euh.. Tim.. ers? Timmers!" Vince knikte en glimlachte naar Lou. "Inderdaad maar eigenlijk heb je er nog één. En die is van jouw papa." "Oh, dat wist ik niet.."

"Wat is die dan?" Vroeg ze er al meteen na. "Dubois." Zei ik snel. Ooooh Caro. Waarom? Domme kip. "Dubois? Is dat niet van.. ik weet niet van wie die is." Lachte Louise. Oké.. ik ben misschien toch geen domme kip? "Dubois is van.. euhm.. Vince, schat. Vince is jouw papa." Ik fluisterde bijna. "Van.. Vince? Van jou?" Vince knikte en glimlachte zacht. "Dus.. jij bent mijn papa?" Hij knikte weer. Meteen begon Lou te klappen in haar handen van blijdschap. "Ik heb eindelijk mijn papa!" Ze stond op van haar stoel en liep naar Vince toe.

Ik kon wel huilen. Ik ben gewoon aan het huilen. Eindelijk weet ze het. Eindelijk kan ze vertellen aan iedereen dat ze een papa heeft. Eindelijk is dit allemaal voorbij. "Mama? Waarom huil je nu?" "Oh nikske schat. Ik ben gewoon blij." "Ik ook!" Ik lachte maar huilde wel nog steeds. "Mama toch." Lou kwam naar mij en gaf mij dan ook een knuffel.

Vinces Pov
20:49
Ik heb net Louise in bed gelegd. Ze stond erop dat haar enige echte papa haar bed legde. En Caro begreep dat maar al te goed. "Ze slaapt." Ik zette me naast Caro en legde mijn hoofd dan neer op haar schoot. "Mm" Was alles dat eruit kwam. Heel geconcentreerd was ze tv aant kijken. Ik keek even mee om te zien wat het was. Maar dan lachte ik als het maar wat saai was.

"Wat?" Vroeg ze dan terwijl ze door mijn haren ging. "Niets. Je bent gewoon schattig." Caro glimlachte maar haar ogen gingen niet van het scherm af. "Zeeeeg, is tv belangrijker dan ik?" "Mm" Antwoorde ze weer. "Waaaat? Ben je serieus??" "Mm.. wat?" Eindelijk keek ze me aan. "Jij vindt tv belangrijker dan mij." "Huh? Wanneer heb ik dat nu weer gezegd?" "Daarnet." "Ma.. huh? Jij hebt toch helemaal niets- oh. Laat maar. Sorry." Ik lachte terwijl ze me schuldig aankeek. "Ik plaag je toch maar." Ze glimlachte.

"Ik ben blij dat Louise zo heeft gereageerd." Zei ze plots na een tijdje. "Vind ik ook. Ze is duidelijk blij dat ik haar papa ben." Caro knikte. "Ze kent je nu ook al tijdje dus is het ook wel gemakkelijker." "Komen jullie dan bij mij wonen?" "Vince." Zuchte ze dan. "Ja liefje, het moet ooit gebeuren." "Weet ik. Maar.. kunnen we niet gewoon nog even apart wonen?" "Maar waarom? Dat zeg je nu elke keer, maar geen enkele keer krijg ik een reden." Geen antwoord. "Caro." Ze keek me even aan. Wat houdt haar tegen? "Zeg het nu toch liefje.. je maakt me echt wel ongerust."

"Laat het oké? Ik wil het niet." Met tranen in haar ogen stond ze op en liep ze weg. "Caro? Sorry!" Ze was naar boven gelopen. Ik besloot haar maar even met rust te laten en keek wat tv. Morgen is het zondag dus dan kunnen we het misschien nog even bespreken. Maar anders laat ik het even zo. Caro heeft het er precies echt wel moeilijk mee.

Na een uur besloot ik maar naar boven te gaan. Ik liep voorbij Caro's bureau als ik er licht zag branden. Zou het Caro zijn? "Caro? Ben je hier?" Vroeg ik terwijl ik de deur meer open deed en naar binnen keek. Geen antwoord. Maar ik zag ze wel al meteen zitten. Met haar hoofd op haar bureau en haarzelf nog op de stoel, lag ze te slapen. Ik wandelde naar haar toe en zag dat ze een papier in haar handen vast had. Ik nam die uit haar handen en legde die opzij. Maar toen ik mijn naam zag staan nam ik hem weer op.

Voor Vince, stond er op. Ik las hem en keek daarna naar Caro. Daarom wilt ze dus nog niet samenwonen..