Drkmila: Sana yazıyorum çünkü bu mesajları asla okumayacağını biliyorum.
Drkmila: Çok acı çekiyorum, yalnızım, kimsem yok. Bugün sabah ekmek almaya gittiğimde bakkalla konuştum birtek. Derdimi anlayan yok, beni seven yok.
Drkmila: Bugün sabahtan beri sadece kuru ekmek yedim. Yemin ederim beni mutsuz yapan bu değil bir ömür olsa yine yerim. Sadece anne ve babamı özlüyorum onlar beni sever, korur, kollardı. Ama artık başımı okşayacak biri bile yok. Elimde birtek yaşama umudum, heyecanım var. Bunu kaybetmekten çok korkuyorum.
Drkmila: Yaşadığım bu harabe yerde sırf teyzemleri de kaybetmemek için kalıyorum. Zaten gidebileceğim başka akrabam da yok. Beni kümes gibi bir yere attılar elime kuzenimin eski telefonunu verdiler, internette çekiyor. Buna da şükür ediyorum. Belki de bana karşı bir sevgi kırıntısı vardır içinde.
Drkmila: Yalnız ölmekten, hayatımı yapayalnız sonlandırmaktan korkuyorum. Kuzenlerimin saf, salak diyerek gelip canımı yakmalarından korkuyorum ama en çok da eniştemden korkuyorum. Çünkü onun vurması canımı daha çok acıtıyor. Onlara göre daha acımasız.
Drkmila: Annem ve babam yaşarken hiçbir şeyden korkmazdım oysa. O kadar mutluydum ki ben koca çocukken bile beni koca bebeğim diye severdi. Canım hiç acımazdı. Ne istersem yer içerdim. Hele annemin aklı çıkardı beni yalnız bırakmaya. Artık bir ömür yalnız kalmak beni korkutuyor. Tek arkadaşım bu telefon.
Drkmila: Instagramı da küçükken annem benim adıma açmıştı. Babam seni çok severdi. İş adamıydı sizin ailenizi örnek alıyordu. Sürekli yemek masamızda geçerdi şirketiniz orada çalışmak en büyük hayaliydi. Üç yıl boyunca adını aklımda tuttum çünkü sen babamın en büyük hayaliydin.
Bu kişiyi engellediniz
