kafamı siktin diyor, susuyorum

başlıksız, en fazlam bu kadar

-
çakırkeyif ve biraz da kimselerle, 1.37

"insanlar neden her zaman pişman olurlar ki, anlamıyorum, her şeyden pişmanlık duydum, her hareketimden, teker teker, yanlış anlama beni, hep yanlış yaptım demiyorum, diyorum ki, doğru yaptığım şeylerde bile hep bir yanlışlık vardı, beni tanıyorsun sen, pek becerikli bir insan değilim, yazamam, çizemem, şarkı söyleyemem, bu yüzden her şeyden nefret ederim, nedenini bilirim ama bu neden pek açıklayıcı hiçbir zaman olmamıştır, olsa basit olurdu zaten ve hayat basitlikten oldukça uzak, insanlara kendimi gösteremem, düşünmeden konuşmayı bilmem, ben ben olamam da bu yüzden, bazen herkes gibi olmayı diliyorum, herkes gibiyim de ama o kadar da değilim ki bu "herkes" mevzusunu anlamış ve değiştirmeye çalışıyorum, pişmanlıklarım o kadar çok ki, o kadar fazla ve büyük ki, arkama dahi bakamaz oldum, ve her şeyin daha da fazla büyümesinden öyle korkuyorum ki ileriye adım atamıyorum, böyle yaşanmaz, ben böyle yaşayamıyorum."

"biliyorum."

"fakat bence çoğu olmak için çabaladığım insanlar benim geçtiğim bu yoldan biraz daha geç ya da biraz daha erken geçmiştir, olmak istediğim insanların olması acayip aptalca, şu an farkettim, gerçekten o kadar salağım ki, asıl çabaladığım şey farklıyken kendi aptal isteklerimle asıl istediğim şeyin üzerini karalayıp üzerine çizgiler çekiyor, yırtıyor, parçalıyor ve hop, denize atıyorum, bir balığın yırtılan kağıtları yutup önüme pişmiş bir halde çıkmasından başka şansım da yok, pişmanlık oluşturmamak için yapmam gereken üç küçük şey var, ya da pişmanlıklarıma tutunup beraber on yıl sonra mutlu olmak için yapmam gereken üç şey var, var olması gerek, değil mi?"

"bilmem, söyle önce."

"birincisi, gözlerimi kapatacağım, ikincisi, yürüyeceğim, uçacağım veyahut sürüneceğim, hareket edeceğim işte, üçüncüsü de her hareketimi zihnimden silmek olacak, hiç düşünmeden, unutulup gidecek o dakikalar, saatler, günler haftalar aylar yıllar işte ne boksa. bu kadar, yaşamak için, mutlu olabilmek için yapabileceğim tek şey bu, ama aynı zamanda unutmamam gerek kendimi ben ki yaşamayı bileyim, aşk meşk, para pul, iyilik kötülük, arkadaşlık dostluk, bunlar beni unutturmamalı, kendim kadar önemli bir şeyi, sadece acı ile son bulacak şeyler değiştirmemeli, anlıyorsun değil mi?"

"biraz."

"diğerleri gibi olmamak için verdiğim çabalar boşa gitmemeli, hissettiklerim bir çöp muamelesi görmemeli, insanlar beni üzmemeli, insanların yaşadığı şeyler karşısında benden gitmeleri beni boşlukta hissetirmemeli, kafamı oradan oraya çarpmamalıyım çünkü bunların hepsini herkes her gün yaşıyor ve benim ağlamam sadece onların arasına katılan bir aptalın daha olmasına neden olur ve benim en nefret ettiğim şey herkes gibi olmaktır, öyledir yani, öyleydi galiba, daha önceleri."

"yalan."

"bu yüzden kendime gelmeliyim ben, toparlanmalıyım, mutluluk ve mutsuzluk arasında o her şeyi değiştirecek olan seçimi yapmalıyım, kurtaran mı olacağım kurtarılan mı, bilmem gerek, tek aynı olan düzene kendimi atmam gerek, normal olanlar bir şey başaramazlar, bunu kafama sokmam gerek fakat hedefimi asla unutmamalıyım, kendimi ve hedefim dışında her şeyi harcamalıyım ama bu ikisi çıkmamalı aklımdan."

"yaparsın sen."

"insanlara normallerin de bir şeyler başarabileceğini inandırabilirim, normal bir insan olarak farklılığımı ortaya koyabilirim ama lanet olsun, o kanı bozuk anormal bok parçalarından olmayacağım."

"inanıyorum."

"ben de bana inanıyorum, hatta çocukta inanıyor, anne de inanıyor, kardeş de inanıyor, o hiç tanımadığım, yolda yürürken sokakta sadece gözlerimizin birbirine değdiği insanlar da bana inanıyor. sorumluluğumu yerine getirmem lazım, hayatımın en önemli başarısı için diğer kazanabileceğim şeyleri gözüm kapalı başka bir yere attığım için ve tüm sorumluluklarımı gözümü kapatarak umursamadığım bu düzen için biraz olsun çabalamam ve tek bir sorumluluğumu yerine getirmem lazım, kazanabileceğimi de unutmamam lazımmış bak şu an farkettim, vay anamın babamın zihnine."