Here I am again, thinking about ending my life. Just thinking about ending my life gives me so much relief.
Will it give me peace?
That's one of my million thoughts everyday. Will it give me peace when I end my life? I guess yes, but I'm too scared to left my pets. I don't want them to cry and mourn just because their momma is dead.
I love them so much. But, this world is so cruel to me. I always ask myself. What did I do wrong in my past lifetime to experience this kind of life right now? The world is really harsh to me.
"Meow," I jump a little when I heard my cat, Simon, meow at me.
"Hello there little Simon. What are you doing here? Hmm, I guess you heard my thoughts too? Is it too loud that you even heard it, baby?" I ask him even though I know he can't understand me.
He just kept meowing.
"So it's loud ah. You even sense that your momma needs help and comfort, ah?" I ask him again.
"Meowwww,"
It seems he understand me. This is one of the reasons why I love cats, they won't judge you even you cried or act like a crazy woman in front of them. Instead of leaving, they'll surely comfort you.
"I love you, Simon. Thank you for always saving momma."
"Let's go inside, Simon. It's getting dark in here," aya ko kay Simon.
I'm currently at my garden. Ipinalibot ko pang muli ang aking paningin sa kapaligiran. Ang dating makukulay na halaman at bulaklak ay unti-unti nang nalalanta at nabubulok. Napabayaan ko na sila. I want to cry again, but I stop myself.
Tumalikod na 'ko at nag simulang mag lakad. I heard Simon meowing at my back again. Nahuhuli s'yang tumakbo dahil mabilis akong mag lakad, so I just carried him. Ang liit kasi n'ya, ang liit din ng takbo n'ya. I hug him. I love this cat so much.
"Saan ka galing?" pambungad sa'kin ni auntie ng makapasok ako sa likod bahay.
"Sa garden lang po, auntie." magalang na sagot ko rito. At ibinaba ko agad si Simon para hindi na mapansin nito.
"Oh siya, kung saan-saan ka na naman nagpupunta. Ang dami pang gawain dito sa bahay." pagalit nitong sermon.
Ayoko nito. Magsisimula na naman s'yang magalit at sermon. Ang masama pa nito ay baka masaktan na naman niya ako.
"Pasensya na po, auntie." paghingi ko rito nang paumanhin.
"Puro ka pasensya." nahimigan ko rito ang inis. "Bilisan mo na at mag handa ka nang pagkain, malapit ng dumating ang mga pinsan mo kaya bilisan mo ng kumilos."
Tumango na lamang ako at sinimulan ng mag hiwa ng mga rekados na gagamitin ko sa pagluluto.
Umalis na rin si auntie, pupunta na siguro sa kwarto nila ni uncle. Ganito naman palagi ang nangyayari sa araw-araw ko. Pagsisilbihan ko ang tiyahin, tiyuhin at mga pinsan ko.
Gustuhin ko mang mag reklamo at sumbong sa pamilya ko ay hindi ko rin magawa. Para ba kasing napakalaki ng utang na loob ko kila auntie dahil sila ang nagpapadala sa probinsya para sa pang gamot ni tatay.
Ang alam din ng pamilya ko ay naririto ako sa Manila para mag-aral ng highschool. Hindi nila alam ay inaalipin na ako rito. Gustong gusto ko nang umuwi ngunit wala na rin ang ipon ko dahil naipangbayad ko sa project sa school. Kulang na kulang din kasi ang ibinibigay na baon sa'kin ni auntie. Halos hindi na 'ko kumain para lang mapagkasya ang baon ko.
