Anla Beni / AyBer

YOK OLUYORUM 2

Selamm. Ben geldim 🧡

Yoğun istek üzerine part2 !

Umarım beğenirsiniz. Hazırsanız başlayalım 🍀

Yeni kitabımıza destek için oy verip yorum yapmayı unutmayın 💚

****

Aybike ağlamaktan harap olmuş şekilde elindeki mektupla ruhsuz ruhsuz boşluğa bakarak okul bahçesinden içeriye girdi. Nefes alamadığını, boğulduğunu hissediyordu. Hayatında ilk defa kendisini değerli, güzel hissettiren, onu olduğu gibi seven, birlikteyken kendisini farklı bir dünyada hissettiren sevgilisi gitmişti. Hem de ulaşamayacağı kadar uzaklara... En kötüsü de ne zaman ona kavuşacağını bilmiyordu.

Neden eve gidip odasına kapanmak varken okula geri döndüğünü de bilmiyordu. Ayakları onu buraya getirmişti. Galiba Berk'in varlığını, yanında olduğunu en çok hissedeceği yer burası olduğu içindi kalbinin burayı seçmesi.

Ayakları onu arka bahçeye götürürken itiraz etmeden kabul etti kalbinin isteğini. Bankların oraya gelip Berk'le yerine oturduğunda zihnine dolan cümlelerle gülümsedi.

" Bu varya bu? Benim hayatımda yediğim en güze kek, en güzel kek!"

"Mmmh ! İşte! İşte benim aradığım lezzet bu!"

Aynı o günkü gibi esen rüzgarla kızın saçları rüzgarda savrulurken Aybike kulaklarına dolan kağıt sesiyle daldığı geçmişinden irkilerek çıktı. Sesin sahibi elindeki mektupla gerçek hayata dönerken hızla sağ yanına çevirirdi bakışlarını.

Berk'in yerinin boş olmasıyla yeniden hıçkırarak ağlamaya başladı. Çok yalnız hissediyordu. Berk'e de böyle mi hissettirmişti?

Defalarca okuduğu mektubu katlayıp çantasına bırakırken gözü ilerdeki basket sahasına takıldı.

" B-Ben senden hoşlanıyorum! "

" E- Efendim? "

Aybike sevgilisinin o günkü şaşkın yüz ifadesini hatırlayınca gözyaşları arasından kıkırdarken aklına gelen diğer bir cümle ile saçlarını çekiştirdi sinirle.

" Eğer beni sana güvendiğime pişman edersen , bir kere bile üzersen ya da hayal kırıklığına uğratırsan kabusun olurum ona göre."

Aybike:
" Sen değil ben pişman ettim seni. Ben üzdüm, ben hayal kırıklığına uğrattım. Affet beni Berk! Lütfen affet."

Genç kız daha fazla burada kalamayacağını anlarken okula doğru adımladı. İyi hissettireceğini düşünürken neden bu kadar çok canını acıtıyordu ki Berk'le anıları?

Bahçedeki pufları görmesiyle kulaklarını kapatarak adımlarını hızlandırdı.

" İyi ki varsın! İyi ki beni anlıyorsun! "

Okuldan içeri adımını attığında giriş kısmında gözlerininin önünde canlanan onlarca görüntü...

" Kim bakarsa baksın ya! Ben mutluluktan uçuyorum be uçuyorum!"

" Bizim kimyamız karşında tutunmanız biraz zor!"

" Hastaneyi duyunca sevgilime bir şey oldu diye aklımı kaybediyordum ben aklımı! "