නුඹ තරම් ✔️

හතරවන පිටුව

රාග ආශාවන්
මා පිරවූ තැන
වැරදුණු තරම්...🍂🍃🥀🍁

හැමදාම මිනිස්සු යන එන මං මාවත් වල කොච්චර නම් අය, සමහරුන්ට මග ඇරෙන්න ඇතිද? ඒ අය හිතන්නෙ නැතුව තව කෙනෙක් ගෙ ඇඟේ හැප්පුණාම ' සමාවෙන්න ' යන කියමනත් එක්ක කතාබහ අවසන් වෙනවා. නන්නාඳුනන අය ගොඩක් ඒ විදිහට හමුවුනාම එතනින් එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් හරි අනාගතයේදී අපි හඳුනාගන්නවා. ඒකත් අහම්බෙන්. ඒකට තමයි ජීවිතයේ යථාර්ථය කියන්නේ.

ඒ ඇස්...

ඒ ඇස් විතරක් හඳුනද්දී ඒ ඇස් වල අයිතිකාරයා තමන්ව හඳුනන්නෙ නෑ. දැක්ක වගේ ම මතක තියෙන එකම දේ තමයි.

ඒ තද කලු පාට ඇස් දෙක.

ඒ හීනි ත් නොවන බෝල ත් නොවන දිලිසෙන ඇස් දෙක එක්ක ලස්සනට දිගු වුණු ඇස් පිහාටු ඒ ඇස් දෙක ලස්සන කලා. ඒත් ඒ කවුද?

උත්තරය දන්නේ නෑ.

හැමදාම කලබල වුණු හිතක් සන්සුන් කරන්න ඒ ඇස් දෙකට පුළුවන් වෙද්දි ඒ ඇස් දෙකේ අයිතිකාරයා බලන්නත් එදා ඉඳං හීන, බලාපොරොත්තු දැක්කා. ඒත් දැනගෙන හිටියෙ නැහැ ඒ ඇස් දෙක තමන්ගෙ නොවන බව, කවදාවත් නොලැබෙන බව. නමුත් එයට ආදරය කිරිම සම්පූර්ණයෙන් , අවංකව කලා.

" ජන්කුක්! "

හිරු බැහැගෙන යද්දි දකින්න ලැබෙන අපූර්ව දර්ශනය දිහා දැහැනකට සම වැදිලා වගේ බලාගෙන හිටපු ජන්කුක් මෙච්චර වෙලා හිටියෙ ලොකු කල්පනාවක ගිලිලා. නමුත් ඒ කල්පනාව නිසා ඔහුගෙ ඇස් දිලිසෙමින් තිබුණා.

හරි සිහියට ආපු ජන්කුක් පිටිපස්ස හැරිලා ජේ දිහා බැලුවා.

" මොනවාද කල්පනා කරන්නේ?"

ජේ ඇහුවේ කාමරයේ තිබුණු සෝෆා එකේ ඉඳගන්න ගමන්. ජන්කුක් ජේ ට එහාපැත්තේ ඉඳගෙන ඔලුව සෝෆා ඒකට හේත්තු කරගත්තා.

" මොනවාහරි කියන්නද ආවෙ?"

" නෑ නිකන් ආවෙ. ඒත් දෙයක් කියන්නත් තියෙනවා."

" මොකද්ද? "

ජන්කුක් ඇහුවේ ඇස් පියාගෙනමයි. ජේ පොඩ්ඩක් වෙලා ජන්කුක් දිහා බලාගෙන ඉඳලා කතා කරන්න ගත්තා.