happiness;;enhypen

"Nishimura Riki"

Hava soğumaya başlamıştı artık. Genç oğlan birkaç saattir oturduğu otobüs durağında aynı şekilde duruyordu. Uzun zamandır aynı pozisyonda oturuyordu ve artık sırtının ağrımaya başladığını yeni fark etmişti. Durakta yalnız değildi, yaşlı bir adam da onun hemen yanında oturuyordu. Ancak adam, henüz 5 dakika önce gelmişti, ya da o öyle hatırlıyordu. Artık yorgun düştüğü için hiçbir şeyi doğru düzgün idrak edemiyordu. En sonunda bir otobüs geldi ve yanındaki adam kalkıp otobüse bindi. Bir iki saniye sanki adam otobüse bindikten sonra ona bakmış gibi hissetti. Ama istifini bozmadı. Sadece başını biraz kaldırıp bakınca adamın şoförle konuştuğunu ve otobüsün hâlâ harekete geçmediğini gördü. Umursamadı ve bakışlarını tekrar yere indirdi. Bu otobüse de binmeyecekti nasılsa. Diğer otobüslere binmediği gibi. Buraya okuldan çıktıktan sonra 17:04 gibi gelmişti. Şu anda saat kaçtı bilmiyordu, ama, bayağı geç olduğu kesindi çünkü artık etrafta insan kalmamıştı ve bu da bugünkü son otobüs gibi duruyordu.

"Evladım"

"Hm?"

Kafasını tekrar kaldırıp bakınca o adamın otobüsten inip, onun önünde durduğunu gördü.

"Bu otobüs bugün sonmuş. Senin de binmen gerekmiyor mu? Ailen merak etmesin sonra?"

Son sorudan sonra derin bir iç çekti çocuk. "Bir ailem bile yok.." gibi bir şey mırıldandı ama adam onu duymamışa benziyordu.

"Gel hadi" dedi yaşlı adam, ona elini uzatarak

Genç çocuk içinde bir şeylerin burkulduğunu hissetti. Bu eli tutmalı mıydı? Ya bu elde beni tutup yere fırlatırsa? diye düşündü içinden. Sonra yaşlı adamın yüzüne baktı, ona tatlı bir şekilde gülümsüyordu. Bundan nefret ediyorum dedi, yine içinden, ama adamın elini tuttu. Ve ayağa kalktı. Adamın gülümsemesi daha da büyüdü. Birlikte yürüyüp otobüse bindiler. En sonunda arka koltuklara geçip oturdular. Zaten saat geç olduğundan otobüs de neredeyse boştu. Sadece onlar, bir kadın, iki genç kız ve iki adam daha vardı. Nihayet harekete geçtiler. Bir süre sonra adam konuştu

"Uzun süredir orada mı oturuyordun?"

Kendisine yöneltilen soruya sözlü bir cevap vermedi. Sadece kafasını aşağı yukarı salladı.

"Ah, tanrım... ailene haber verdin mi? Eve geç gideceğini?"

Yine mi bu konu?

Genç oğlan yüzünü buruşturdu ve cevap vermedi.

"Bekle.. eve gideceksin değil mi?"

Artık daha fazla dayanamazdı

"Hayır" dedi, kesin ve net bir dille.

"Oh, sonunda sesini duyduğuma sevindim" dedi, gülümseyerek yaşlı adam.

Çocuk anlamamıştı, en başından beri amacı bu muydu? Sesini duymak mı?
Bıkkınlıkla yapmacık bir şekilde o da karşısındaki adama gülümsedi.

"Bu arada.." diye tekrar söze başladı "seni biraz üzgün gördüm. Eğer bir sorunun varsa, anlatabilirsin"

Çocuk gözlerini devirdi, "tanımadığım birine neden özel hayatımı anlatayım ki?" dedi. Ve bunu düşündüğünün aksine sesli bir şekilde dile getirdiğini fark edince aniden yüzü değişti, utandı ve mahcup duruma düştü. Bazen kendine hakim olamazdı ve bu huyundan nefret ederdi.

Yaşlı adam sanki onun içinden kendisine lanet edişini duymuş gibi güldü "Sorun değil. Aslında haklısın, ben de biraz fazla meraklıyım sanırım"

"Üzgünüm, öyle demek istemezdim... dediğiniz gibi biraz... kötü bir zaman geçiriyorum"

"Anlıyorum, önemli değil"

Genç çocuk, yaşlı adama hafifçe gülümsedi. O an otobüs durdu. Etrafa baktığında, kendi evinden bir sokak uzakta olduğunu gördü. İnmek istemiyordu. Ama başka şansı yoktu.

"İnecek misin?" Yaşlı adamın sorusunu birkaç saniye cevapsız bıraktı

"Evet" dedi en sonunda. Yine gülümsemeye çalışarak.

Otobüsten inerken adam ona seslendi.

"Hey evlat! Acaba adın nedir?"

Genç çocuk bir süre durdu. Sonra adama dönüp uzun zaman sonra ilk defa içten ve samimi bir şekilde gülümsedi

"Nishimura Riki"

Yaşlı adam gülümsedi ve ardından el salladı. Riki de ona salladı ve otobüsten indiği gibi gözden kayboldu.

______________________________________

Ehe selam 👁👄👁👋
İkinci enha ficim bu
Bölüm çok saçma ve karışık oldu gibi geldi bana, size öyle olmamıştır inş
Mucuk<3