Bang Chan ile hayal et: Ağabey

Bölüm-20

   Chan'ın dönmesine daha 3 gün vardı. Sen evde tek başına takılıyordun. Pek dışarı çıkmıyordun okul hariç. Tabii Chan habire seni arayıp konrtol ediyordu. Artık daha dikkatliydin ama Chan hala bu konuda baskıcıydı. İyiliğini istediğini biliyordun bu yüzden sesini çıkartmıyordun.

Cumartesi günüydü. Yine evde yatacaktın. Arkadaşlarını çağıramazdın çünkü sınavlar gelmişti. Çalışmanız gerekiyordu. Sende bugün çalışacaktın derslerine. Ama ilk önce antremana gidecektin. Yarın maçınız vardı. Hazırlanıp evden çıktın.

Antreman her zaman olduğundan daha uzun sürmüştü. Yarın çok önemli bir maç olacaktı.

Eve vardığında direkt kendine yemek hazırlayıp masana kuruldun. Yemeklerin bitene kadar film izledin ve sonra ders çalışmaya başladın.

Ders çalışmadan önce dikkatini dağıtacak uygulamaları silmiştin. Sohbet uygulamalarını falan hepsini silmiştin. Sana sadece arayarak yada sms üzerinden ulaşabilecekleri şekkilde ayarlamıştın.

Dersin tam ortasında Chan seni aradı.

"Alo abi?"

"Alo Y/N. Ne yapıyorsun?"

"Ders çalışıyordum."

"Hım güzel. Sana birşey soracağım."

"Evet?"

"Sana tanımadığın numara falan mesaj attı mı?"

"Ne alaka abi?"

"Söyle, mesaj attı mı?"

"Hayır atmadı. Gerçi atıp atmadığını bilmiyorum. Çünkü bazı uygulamaları geçici olarak sildim. Sohbet uygulamalarıda dahil."

"Anladım."

"Ne oldu ki?"

"Şey..... Senin Türkiye'de ki ailen var ya? Baban bana ulaştı. Ben zorda kalınca senin numaranı verdim."

Donup kalmıştın. Uzun zamandır onlarla muhattap olmuyordun. Yüzlerini bile hatırlamıyordun. Neden şimdi ortaya çıkmışlardı?

"Nasıl yani?"

"Evet..."

"Ne dediler başka?"

"Senin nasıl olduğunu sordular. İngilizce konuştuk. Tabii ben konuşabildim. Onlar değişik değişik konuştular. Tam anlayamadım."

"Başka?"

"Başka birşey söylemediler. Söylemiş olabilirler ama dediğim gibi. Birşey anlamadım."

"Hım tamam."

"Sakın yabancı numaranın mesajını açma."

"Tamam."

"Merak etme. Ben gelicem yakında. Kendine iyi bak. Görüşürüz."

"Görüşürüz."

Chan telefonu kapatmıştı. Üst üste olaylar geliyordu.

Aslında bir kerede olsa gerçek ailenle konuşmak istiyordun. Kafandaki tüm soruların cevaplarını istiyordun. Onları affetmeyecektin.

Telefonunu bir kenarı bırakıp banyoya elini yüzünü yıkamaya gittin. Soğuk suyla yüzünü yıkadıktan sonra masa başına geri döndün.

Ama olmuyordu. Bir türlü konsantre olamıyordun derse. Kafan çok karışıktı.

Sonunda pes edip yatağına sırt üstü uzandın. Tavana bakıp düşünüyordun. Ne yapacaktın? Bu olaylar yüzünden sen ve Chan daha çok zorlanıyordunuz.

Eğer gerçek ailen seni görmek istiyorsa buraya gelirler miydi? Sırf seni görmek için... Yok gelmezlerdi. Ama gelebilirlerdi. Acaba Chan'ı ikna edip seni yanlarına almak mı istiyorlardı. Belkide pişman olmuşlardı. Evet evet pisman olmuşlardı. Başka türlü bu yaptıklarının bir açıklaması yoktu.

Chan gelince ondan izin alıp bir kere konuşacaktın onlarla. Hem belki kafandaki tüm sorular cevap kazanırdı. Bunu kesinlikle yapman gerekiyordu.

Biraz kafa dağıtmak için dışarı çıktın. Kulaklığını takmış müzik dinleyerek yürüyüş yapıyordun.

Acaba ailen senin maçlarını izlemiş olabilirler miydi? Aslında olabilirdi. Milli bir sporcu olarak Türkiye ile maçlarınız olmuştu. Parada kazanıyordun. Belki para için seni aramışlardı.

Bu düşünceler canını sıkmıştı. Alnına vurup kafanı iki yana salladın. Olmazdı. Olamazdı. Ailen böyle birşey yapamazdı.

Yakınlarda bir markete girip buzlu bir içecek aldın. Güneş yavaş yavaş batıyordu.

Küçükken çok gittiğin bir park vardı. Uzaktı ama oraya gidebilirdin. Oraya gitme kararı aldın.

Sonunda oraya varmıştın. Kimse yoktu. Etrafta sadece kuş sesleri vardı. Bir salıncağa geçip sallanmaya başladın. Karşında gün batımı vardı. Manzara baya iyiydi. İçeceğinden küçük yudumlar alarak seyrettin manzarayı. Gerçekten huzur vericiydi. Keşke hayat hep böyle olsaydı. Bizi zorlamadan, sevdirseydi kendini...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Evetttttt
Sonlara hafif yaklaşıyoruz.
Bu benim ilk kitabım ve beklediğimin altında oldu.
Umarım beğenirsiniz