"EHVENİŞER"

Giriş

Hayatımın bir türlü dikiş tutmayan yarası ile tanıştığımda yarısını tamamlamamıştım hayatımın. Bugünlerim dün, dünlerim yarın olunca anladım hep yarım kalacağımı.

Hiç uykusuz kalmadım. Ama her sabah içimde koca bir boşlukla uyandım. Bazen nefesimi kesen bazen derin derin nefes aldıran bir hoşluk... Bazen saatler boyu öylece duvara baktıran bir boşluk... Acımı bir kenara bırak, o boşluğu bile kabullenmem o kadar zor oldu ki...
Tamam, dedim içimden. Dik dur ardından yere çakıl. İnsanları sevmenin bedeli olur. Sevmeyi göze aldıysan ölmeye boyun edeceksin, dedim. Anladım. Sevmek için önce ölmek gerekiyormuş. İnsan ayıkken sevemez çünkü bir insanı böyle fütursuzca ...
Uçmadan önce yerlerde sürünen uçurtma ipi gibi hissediyordum. Tek fark ben önce uçtum sonra yere çakıldım. O yüzden zaten bu isyanım...
Bana kanat takmasaydın, uçmayı öğretmeseydin en soğuk betonlara çakıldığımı anlamazdım bile.

Göğsüm bedenimi aşıp yüzüne canımın ne kadar acıdığını haykırırken canımı acıtan tepkisizliğindi aslında.

"Bana beni geri ver," Kalbimin bedenimi aşıp haykırasım öyle bir çığlık attırmıştı ki bana sağır edici bir sessizlik oldu.

Kalbimin sesini duyuyordum sanki. Sana beni geri versin, diyordu.
Kalbimden dahi öylesine utandım ki sen aslında o'sun diyemedim.

"Sana seni geri verirsem, benden geriye bir şey kalmaz." Gözlerinden kopup kalbime saplanan buz dağları aşılmaz engeller koyuyordu artık önüme.

Bedenimin önünde ağır aksak yürüyen yüreğim ara sıra ona bakıyor ardından her bir adımına kan karıştırarak devam ediyordu.
"Sen kalpsiz mi oldun!" Diye haykırdığında soğuk bir tebessüm kondu yüzüne. "Sen...Sen hiç mu oldun?" Ağlayaman yüreğimden kanlar boşaldı."Her şey olan sen hiç mi oldun!" Diye bağırdığımda gözlerinin buzuyla tepkisizce beni izliyordu.