abandonment. ;;bokuaka

💐

∎❝ abandonment ❞
∎𝑩𝒐𝒌𝒖𝑨𝒌𝒂 𝑶𝒏𝒆𝑺𝒉𝒐𝒕.
∎𝗧𝗪: Bazı okuyucular için tetikleyici olabilir. Kayıp ve benzeri konular hakkında tetikleniyorsanız lütfen, okumayın. Tetiklenme için bir sorumluluk almıyorum.
∎𝑺𝑭𝑾, 𝒄𝒊𝒏𝒔𝒆𝒍𝒍𝒊𝒌 𝒚𝒐𝒌𝒕𝒖𝒓.

💐

Kapı gıcırdayarak açıldı. İçeri tanıdık hir bir yüz girince gülümsedi, burda doktorlar yada hemşireler, veya diğerleri dışında daha yakından tanıdığı biriydi bu.

Gördüğü ile şaşırmıştı;

Ah, beni ziyarete mi geldin? Şaşırdım elbet..ama mutlu da oldum.

Bir süre sessizleşti, kısa bir süre.

Hiç gelmeyeceksin sandım..hiç kimse gelmiyor artık.

Gözlerinin içine baktı karşısındakinin. Gelen kişi, çaprazındaki koltuğa geçti. Yanında getirdiği çantayı yanına sıkıştırdı. O bunu yaparken devam etti;

Özledim. Dışarıyı, arkadaşlarımı, evimi, ailemi..seni bile. Seni yada onlaru tekrar, ölmeden görebileceğimden bile emin değildim. Ama burdasın..

O oturup yerleşince devam etti;

Haberleri duymuş olmalısın..başka neden gelesin ki? Belki küçük de olsa bir ihtimal vicdan azabından veya rüyanda falan görmüş olmandır.

Bir süre cevap vermesini bekledi. Kendisini dinlediğinden tamamen emindi, birbirlerinin gözlerinin içine bakıyorlardı.

Doktorlar daha fazla yapılacak bir şeyin olmadığını, birkaç aydan az zamanım kaldığını söylediler. Böyle olunca, motivasyonumu, bir şeyler yapma, dayanma isteğimi yitirdim. Sadece ya tavana, ya pencereden dışarı bakıp ölümümü bekliyorum.

Karşısında oturan kişi, hafifçe başını eğdi.

Yalnız ölmek istemiyorum.. lütfen gitme..

💐

Zaman geçmiyordu. Sessiz odada sesi çıkan tek şey saatin sesiydi.
Tekrar konuşmaya başladı.

Burası o kadar da kötü sayılmaz. Bazen kuşların şarkılarını dinlemek bana huzur veriyor..

Çaprazında oturan gözlerini ona çevirdi.

Onlar olmadığında, kulaklarım çınlıyor yanımdaki tekrarlayan "bip" sesiyle, bazen de sadece tavana bakıyor ya da camdan dışarıyı izliyorum. Kimse gelmiyor benim için. Beni unuttular. Lütfen gitme..

Gözlerinin içine baktı.

Yalnız ölmek istemiyorum..

Çaresizlik, adeta gözlerinden akıyordu. Öleceğini kabullenmişti ancak yalnız ölmek istemiyordu.
İnsanlar bencildi, üzüleceklerini yada yapamadıkları, diyemedikleri şeyler için vicdan azabı çekecekleri için onu ziyarete gelen olmuyordu. Hiç biri gelmemişti.

💐

Bir sesle aniden tekrar ona baktı, ayaklanmıştı. Korktuğu olmuştu, o da gidiyordu.
Bir an kapıya ilerledi. İşte o zaman çırpınmaya başlamıştı adeta.

Ne yapıyorsun?

Ona döndü.

Gitmemeni rica etmiştim.. lütfen gitme..tek başıma kalmak istemiyorum, lütfen..

Başını sallayıp iç çekti, tekrar koltuğa oturunca derin bir nefes verdi. Uzunca ona baktı, onu süzdü. Bir an gözgöze geldiler, gözlerini cama dikti.
Konuşmuyorlardı belki, konuşsa da cevap alamıyordu ancak yine de gitmesini istemiyordu.