Asil~
Hatırlatma
"Annem" dedim ilk başta sonra devam ettim
"Evleniyor"
"Ne?" Oda şaşırdı kim olsa şaşırırdı daha kocası yeni ölmuş birinin evlenmesi herkesi şaşırtırdı cevap vermedim savaş babama olan düşkunlugumu biliyordu ve bunun bana ne denli ağır geldiginide biliyordur iste bu yüzden bana en çok destek olacak kişi savaştan başkası değil
Ne kadar öyle durduk bilmiyorum kendimi daha iyi hissedince savaştan ayrıldım Kızarmış gözlerime bakıp konuştu
"Seni üzenin annenn evlenmesi olmadığını biliyorum seni üzen şeyi soyle bakalım şimdi"
Evet aslında beni üzen şey annemin evlenmesi değildi hatta ne yaparsa yapsindi beni asil üzen şey annemin babamı umursamamasiydi oysa babam annem için olup biterdi.
"Babama karşı suclu hissediyorum sanki içimde nasil desem birsey var annemin evlenmesini istemiyorum sanki babama yanlış yapıyorum am-" derken savaş sözümü kesip başımı ona dondurdu
"Hayir asil babana yanlış yapan sen değilsin annen evet anlıyorum sen kendini suçlu hissediyorsun ama hayır evlenen sen değilsin. Ama unutma herkes kendi kararını vermekte hükümlü o karar senin değildik babana karşı mahcup hissedesin"
Bir yanım haklı diye bağırırken öbür yanım ise sende hatalisin keşke izin vermeseydin belki evlenmezdi diyor yeni bir baba yeni bir hayat asla alisamayacagim 2 şey artık konuyu kapatmak için yerimde doğruldum
"Bosverya önemli değil özür dilerim senden kendi sorununda boğdum ama birine anlatmam gerekti ve bunu ancak sana veya asel e yapabilirdim"dedgimde gülümsedi gözüm gülüşünde kalırken telefonumun çalmasıyla kendime geldim baktığımda annem ariyordu ne için aradığını bildiğim için meşgule attım gitmem gerekiyordu..
"Savaş benim gitmem lazım annem aradı kesin o adam ve oğlu gelecek yada geldi daha sonra tekrar görüşürüz"dedim cantami koluma takip ayağa kalkarken
"Oğlu?" Diye sordu iyide ben oğlu olduğunu soylemeyecektimki
Gerizekali neden söylemiyorsun soyle işte
Aslinda haklıydı söylesem bisey olmazdı
"Şey ben onu söylemeyi unuttum bire oğlu varmış benim yaşlarımda"dememle kasları çatilmasi bir oldu
Böyle konuşurken aşağıya inmiştik bile
Tam görüşürüz diyip çıkacakken kolumu tuttu
"Bak asil o adam veya oğlu farketmez sana bisey yapmaya kalkarsa veya seni rahatsız edecek bir davranışta bulunursa direk beni arıyorsun yok geceydi önemsizdi demiyorsun anladınmı?"bunu gerçekten beni düşünerek söylemişti ben veya asel fark etmez her an yanımızda olurdu bu yüzden savaşı gerçekten çok seviyordum tam anlamıyla gercek dosttu
Kendimi tutamayıp sarıldım ve kısık bir sesle
"Teşekkür ederim"diye mırıldandım sarılmama karşılık verdi ve saçımın üstüne küçük bir buse kondurdu benden ayrıldığında gülümsüyordu bende gülümseyince konuştu
"Hadi hadi yeter bu kadar duygusala başladığın git artık ve gidince mesaj atmayı unutma"tekrar gülümseyince bu sefer o sesli bir şekilde güldü
Çantamın içinden arabanın anahtarını çıkarıp uzaktan arabayı açtım ve yanına varınca hemen içine girdim arabayı çalıştığında sürmeye başladım dikiz aynasından baktığımda savaş bahçeden dışarı cikana kadar baktı sonra telefonunu çıkarıp iceri girdi bende daha fazla geç kalmamak adına çevre yoluna giriş yaptım
Hızlı suruyordum yoksa annem beni soru yağmuruna tutacaktı
Eve gidişin kisa sürmüştü kapının önünde siyah bir Mercedes görmeyi beklemiyordum araba güzelmiş tabi benimkinden değil
Arabayı otoparka park edip cantamida alıp arabadan çıktım kilitleyip anahtarı çantama attım zile bastığımda kapı sanki beni bekliyormuş gibi hemen açıldı gülsüm abla beni görünce sevinmişti
"Ay Kızım nerde kaldın valla annen seni araya araya bir hal oldu korktuk valla"
