Coraline (Tamamlandı)

7.Bölüm:'Coraline'ı yaşatamadım'

Multimedya: Maneskin - Torna a casa...

Yazar'ın anlatımıyla

2019/ 20 Haziran

Genç kız, gözlerini aynadaki bedenine çevirdi. "Yapabilirim," Diye fısıldadı sessizce kendine. "Onu, ve anılarını yaşatabilirim. Coraline'ı yaşatabilirim!"

Genç kız, gülümsedi ve küt saçlarını kendinden uzaklaştırdı. Son kez kendine baktı, ardından sahneye çıkılan kısma geldi. Müdürün onu çağırdığını duydu.

Sahneye çıkmak için sadece bir adım atması gerekiyordu, tek bir adım... Ayağını öne uzatmaya çalıştı, ama yapamadı.

Gözleri dolmuştu, ve geçmişi gözünün önüne gelmişti. Bu onu güçsüz yapan tek şeydi, geçmişi...

"O artık yok, daha kaç kere söyleyeceğim Ezgi?"

Ezgi, dolu gözlerini yere çevirdi. Müdür, gözlerini kulise çevirdi, ve Ezgi'ye sahneye çıkması gerektiğini anlatmaya çalıştı.

Ezgi, titreyerek başını hayır anlamında iki yana salladı. Ve hızla geri çekildi.

Müdür, afallamış bir şekilde öğrencilere döndü. "Pekâlâ... Son anda bir değişiklik oldu, o yüzden bale gösterisini iptal ediyoruz. Son anda öğrendik, bale yapacak kızımız hastalanmış. Pekâlâ, sıradaki gösterimizle devam ediyoruz."

Herkes gösteriye odaklanırken, aralarından biri, herkesin önünden geçti. O şuan gösteriden çok, kızın neden sahneye çıkmadığı ile ilgileniyordu. Çünkü okulda bale elbiseli birini görmüştü, eğer o kızsa kız hasta olamazdı... Yani bu imkansıza yakındı.

Genç çocuk, bir süre etrafta kulisi aradı. Okulun küçük olması, işini kolaylaştırmıştı. Kulis yazısı asılı olan kapının önünde duraksadı.

Ezgi, kafasını ayaklarına gömmüştü. Gözlerini aynaya dikti, ve kendine baktı.

İlk defa özenerek makyaj yapmış, ve saçını yaptırmıştı. İlk defa kendi bakımına özen göstermişti. Ama yine de bunu yapamamıştı.

Sessizce fısıldadı: "Hiçbir şeyi beceremeyecek kadar eziksin, Coraline Öztürk."

Ezgi, ses çıkarmamaya çalışıyordu. Ama sahneden gelen yüksek sesli müzik, her sesi bastırabilecek güçteydi zaten.

O sırada Yiğit, genç kıza yardım etmek istedi. Ancak arkasında duyduğu adım sesleriyle, hızla yan odaya saklandı. Yan oda aslında boştu, ama yine de öğrencilerin girmesi yasaktı.

Kısa süre içinde, müdür ve Ezgi'nin babası kulis kapısının önünde duruyorlardı. Babası, aralık olmasına rağmen kapıyı birkaç kez tıklattı. "Kızım?"

"Gidin, kimseyi görmek istemiyorum!" Ezgi, ani bir hareketle yerden sıçradı, ve hızla kapıyı kapatarak, yan masanın üzerindeki anahtarla kapıyı kilitledi.

"Kızım, yapma böyle..."

"Gidin!" Diye bağırdı Ezgi. Sesi güçlü gibi çıkıyordu, ama aslında güçsüzdü. Ve bunu o an, orada tek anlayan kişi Yiğit'ti.

Ezgi gözyaşlarını silmeye çalıştı, artık gözleri yanmaya başlamıştı. O sırada, babası konuşmaya başladı: "Pekâlâ, eminim yanlız kalmak sana iyi gelecektir..."