Miraç Sarsılmaz.
Şehrin sefiri, tüm illegal işleri bir roman mahallesi ve mahalle yerlileri üzerinden yürüten Yekta'nın gözbebeği ve silahı.
Mahur Yılmaz.
Sıradan bir roman kızıyken günün birinde Miraç'ın hayatındaki en değerli insan haline gelir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayallerin İhtimali
Mahur, hazırladığı kahvaltı masasını inceledi. Miraç'ın her zaman yaptığı fazla çeşitli kahvaltılara benzemese de kendince masayı donatmıştı. Pazar sabahları annesinin patates kızartacağını bilerek uyuduğu Cumartesi gecelerini anımsattı kahvaltı masası. Gülümsedi kendi kendine. Belki de kendisinden başka biri için kahvaltı hazırlamayalı uzunca zaman olduğu içindir bu patates kızartmasının Pazar sabahında masada yer alışı...
Geriye döndü ve koltukta uzanan adama baktı. Uzun boyu koltuğu altında küçücük gösteriyordu sanki. Bacakları koltuktan sarmıştı en son ancak şimdi cenin pozisyonunda sakince uyuyordu.
Onunla beraber uyuduğu için kendisini de garip hissediyordu. Neyse ki ondan önce uyanmış ve bu garip karşılaşmayı engellemeyi başarmıştı. Kendisini nasıl sıkı sıkıya sarıp uyuduğuna hala anlam veremiyordu. İyi ki eve bir başkası gelip de onları bu halde görmemişti.
Tekrardan adama odaklandığında gözlerinin açık olduğunu görünce sıçradı ve gerisin geri adımladı. Onun bakışlarından kaçınmak için hızla geriye dönüp mutfağa girdi ve demliği alıp tekrardan masaya yöneldi. Aceleyle bardaklara çay doldurup ekmeği ikiye böldü.
Miraç uykulu bir vaziyette çayından bir yudum aldı.
"Bir insana nasıl eziyet edeceğini iyi biliyorsun."
"Pardon!"
"Bütün gece bir uslu durmadın ki uyuyayım. Hele kalkıp giderken o neyin nesiydi ya?"
"Kim sana sarıl dedi! Sarılmasaydın. Ne yapayım biraz debelendim işte!"
Onun önündeki patates kızartmasının bulunduğu tabağı kaptığı gibi kaldırdı ve kendi önüne yerleştirdi.
"Seninle kahvaltı yapmak zorunda mıyım? Bu ev benim evim, bu yüzden çıkıp gitmekte özgürsün."
Miraç derin bir nefes alıp ona baktı.
"Özgür olsaydım çıkıp gidebilirdim ama değilim." Ellerini iki yana açtı. "Ben bu evin hem yabancısı, hem de tutsağıyım."
