best friend forever |gl

=Bölüm Onüç=

Uzun zaman sonra merhabalar...

Bölümlerin bu kadar uzun aralıklı gelmesinden dolayı özür dilerim. Elimden geldiğince hızlı bölüm atmaya çalışıyorum.

Neyse iyi okumalar~

♦

Yemeğimiz biter bitmez hesabı ödeyip dükkandan dışarı çıktık ve üniversiteye doğru yol aldık. Yemek yediğimiz mekan üniversiteye yakın olduğundan üniversitenin bahçesine varmamız o kadar da uzun sürmemişti.

  "Ya sence bu saatte okul açık mıdır Miray? Ne işimiz var o kadar acil? Yarın alırsın işte ne bıraktıysan." diye söylenirken sanki Miray'ın hiç umrunda değildi. Sadece elimi tutup yürümeye devam ediyordu. "Miray! Beni duymamazlıktan gelme. Buna sinir olduğumu biliyorsun!"

  "Hah. Bak kapı da açık." diye cevap verdiğinde okulunun açık kapısına yöneldi bakışlarım. Bu saatte bu kapı neden açıktı ki. Azıcık daha ilerleyip kapıya yaklaştığımızda Miray durup bana döndü ve yüz yüze gelebilmek için biraz eğildi. "Güzelim sen burada bekle biraz ben bir koşu gidip geleyim, tamam mı?" dedi ve ardından dudaklarıma bir öpücük kondurup hızlıca içeri yöneldi.

  Ben ise hâlâ olduğum yerde şaşkınca kalmıştım. Ne yani şimdi bu beni kapkaranlık, kimseciklerin olmadığı bu yerde yalnız mı bırakmıştı? Ben bunun hesabını ona bir bir sormaz mıydım şimdi? "Neyse ya korkacak ne var ki canım. Yani sadece hava biraz karanlık." diye kendi kendimi sakinleştirmeye çalışırken aniden telefonuma ard arda gelen bildirimin sesi bir anlığına da olsa beni korkutmaya yetmişti.
Telefonumu yavaşça çantamdan çıkarıp açtığımda mesajın Toprak'tan geldiğini fark ettim.

Bir avuç Toprak:
Nerdesin?

Bir avuç Toprak:
Saat geç oldu da merak ettim.

Siz:
Miray'la birlikteyim.

Bir avuç Toprak:
Miray'da mı kalacaksın?

Siz:
Bilemiyorum.

Siz:
Şuan okuldayız.

Siz:
Belli olunca sana haber veririm.

Bir avuç Toprak:
Yazıyor...

Telefonun ışığı yüzüme vurarken etraf daha bi karanlık olmuştu. Toprak'ın yazmasını beklerken telefona başka bir mesaj bildirimi gelmişti.

1.85 boyunda mükemmel fiziğe sahip biricik sevgilim😍😍:
Güzelim bir saniye spor salonuna gelebilir misin?

Siz:
Bir şey mi oldu? (23.45)

*Görüldü.
Siz:
Sevgilim bir şey mi oldu? (23.47)

Siz:
Miray neden cevap vermiyorsun?(23.50)

Miray'ın cevap vermemesi içime bir kurt düşürmüştü. Telefonumun fenerini açıp açık kapıdan içeri geçmiştim. Düz koridorda yürürken kendimce söyleniyordum. Spor salonun önüne geldiğimde kapının kapalı olduğunu farkettim. Kapıyı ellerimle ittirip açtığımda karanlığın içine bir adım attım.

"Sevgilim! Miraaaaayyyy!!" Koskoca ve karanlık salonda sesim yankılanıyordu. Fakat bir cevap dâhi yoktu. Nerdeydi bu Miray? "Miray! Bana bak yine saçma sapan bir şaka yapıp da aniden gelip beni korkutursan seni fena yaparım Miray!"

Bir yandan kendi kendime tehditler savururken bir yandan da telefonumun ışığının izin verdiği sürece etrafta Miray'ı arıyordum ki telefonumun kapanmasıyla yine zifiri karanlığa boğulmuştum. "Ya hayır! Olamaz. Ben şu külüstür telefonun da. Başlayacam artık kendi kafasına göre kapanmasına." diye söylenerek telefonu yeniden açmaya çalışıyordum ki arkamda bir şeyin bana yaklaştığını hissettiğim gibi arkamı döndüm. Ve elimdeki telefonu sanki bir kılıç gibi  -ki ne kılıç bir bilseniz- savurdum. Elimin bir şeye çarpması ile her yerin aydınlanması bir olmuştu.